در سراسر جهان و در طول تاریخ برای از بین بردن مجرمان، دشمنان یا عناصر نامطلوب و مخالف راه‌هایی مختلف، تاسف‌آور، و وحشتناک استفاده شده است. امروزه به کار بستن برخی از این راه‌ها ممنوع است، ولی تا به همین امروز نیز، در سرتاسر جهان بسیاری از این روش ها انجام می شود و ویکی‌پدیا پر است از این نوع ماجراهای ترسناک و اسف‌بار روش اعدام در کشورهای مختلف جهان. حتما ادامه‌ی این مطلب را بخوانید!
وحشتناکترین روش اعدام
۱. مثله کردن آهسته یا لینگچی (چین)
نوعی شکنجه و اعدام در چین که از حدود سال ۹۰۰ میلادی تا زمان ممنوعیت آن در ۱۹۰۵ استفاده می‌شد. در این نوع اعدام، قسمت‌های مختلف بدن شخص محکوم در مدت طولانی و به تدریج با استفاده از چاقو بریده می‌شد.
این کار به عنوان اعدام و شکنجه‌ی قانونی محسوب می‌شد. گاهی اوقات به قربانی تریاک می‌دادند؛ البته این کار یا از سر دلسوزی انجام می‌شد، یا برای جلوگیری از بیهوش شدن فرد محکوم تحمل درد بیشتر. فکر این‌که ذره ذره بدن‌تان را با چاقو ببرند می‌تواند افکار آدم را کاملا پریشان کند.
۲. خفگی در خاکستر (ایران باستان)
خفگی در خاکستر نوعی روش اعدام بود که در آن، اتاق یا برجی را پر از خاکستر می‌کردند و شخص محکوم به اعدام را در آن می‌انداختند. چرخ‌هایی نیز در اتاق وجود داشت که تا وقتی قربانی هم‌چنان زنده می‌ماند، دائما می‌چرخیدند تا خاکسترها در همه جای اتاق پخش شوند؛ به این صورت، قربانی به تدریج با استشمام خاکستر خفه می‌شد.
خفگی در خاکستر واقعا راهی است خلاقانه برای کشتن آدم‌ها.
۳. گردن زدن (ژاپن)
در ژاپن، گردن زدن به عنوان مجازات رایج محسوب می‌شود؛ تا حدی که گاهی اوقات برای مجازات جرائم جزئی نیز از آن استفاده می‌کردند. سامورایی‌ها غالبا اجازه داشتند گردن سربازان فراری از جنگ را بزنند؛ زیرا فرار از جنگ بزدلی محسوب می‌شد. از لحاظ تاریخی، گردن زدن به عنوان دومین مرحله از هاراگیری (آیین خودکشی پاره کردن شکم و بیرون ریختن امعاء و احشای آن) نیز اجرا می‌شد. پس از آن‌که قربانی شکم خود را پاره می‌کرد، جنگجویی دیگر برای تسریع در مرگ و کاهش رنج قربانی، سر وی را با شمشیر کاتانا از عقب می‌برید. ضربه‌ی شمشیر باید آن‌چنان دقیق می‌بود که قسمتی باریک از پوست جلوی گردن قربانی دست نخورده باقی می‌ماند – مبادا مدعوین و مهمانان گرانقدر این مراسم شاهد صحنه‌ی ناخوشایند غلتیدن سر بریده روی زمین باشند یا سر مذکور به سمت آنها پرتاب شود؛ چنین اتفاقی بسیار نامبارک و ناپسند تلقی می‌شد.
… و در ادامه، داستان ناراحت‌کننده‌ی زیر را نیز می‌توانید مطالعه کنید:
یکی از بی‌رحمانه‌ترین موارد گردن زدن در ۱۵۷۰ مربوط به شخصی به نام سوگیتانی زنژوبو است که تلاش نمود اُدا نوبوناگا، یکی از دای‌میوهای برجسته آن زمان را به قتل برساند. بعد از این‌که زنژوبو را دستگیر کردند، وی را تا گردن در خاک فرو بردند طوری که تنها سرش از خاک بیرون مانده بود؛ رهگذران در طول چندین روز با اره‌ی بامبو به تدریج سر وی را می‌بریدند.
۴. اعدام با توپ جنگی (بریتانیا)
در این نوع اعدام، شخص قربانی را معمولا به دهانه‌ی توپ جنگی می‌بستند و توپ را شلیک می‌کردند.
بریتانیایی‌ها تنها ملتی نبودند که از این روش استفاده می‌کردند – امپراتوران مغول، ترکان عثمانی، ساکنان الجزایر و سوماترا نیز از این روش برای اعدام استفاده می‌کردند. این روش تا ۱۹۳۰ در افغانستان و تا حدودی در عراق نیز کاربرد داشته است.
۵. سنگسار
محکومیت به مرگ از طریق سنگسار، خواه به شکل قانونی یا غیرقانونی هم‌چنان در بسیاری از کشورهای جهان اجرا می‌شود.
۶. مثله کردن
روش‌هایی مختلف برای بریدن اعضای بدن زندانیان به عنوان مجازات اعدام وجود دارد، ولی آن‌چه در این بخش به آن اشاره می‌کنیم مربوط به روشی در ایران است که در قرن ۱۹ اجرا می‌شد؛ این روش شِکّه (shekkeh) نامیده می‌شد، و رابرت بینینگ در مورد آن می‌نویسد:
مجرم را از نردبان یا میان دو تیر چوبی سر و ته از پاشنه آویزان می‌کردند، و جلاد با شمشیر بدن مجرم را از هم می‌درید؛ تا جایی که بدن وی از پایین تا سر به دو نیم می‌شد. سپس دو قسمت جدا شده را به شتری آویزان می‌کردند و برای عبرت ناظرین در خیابان‌ها می‌گرداندند. چنان‌چه قرار بود رحم و شفقتی در حق مجرم صورت گیرد، پیش از مثله شدن، سرش را از تن جدا می‌کردند.
۷. له کردن
این شکل از حکم اعدام که دیگر توسط هیچ دولتی صادر نمی‌شود در طول تاریخ به روش‌هایی مختلف اجرا می‌شد. این کار به عنوان روشی برای اقرار گرفتن در دادگاه‌ها انجام می‌شد؛ به این صورت که سنگینی بزرگ را روی سینه‌ی فرد می‌گذاشتند – در فرانسه، از این روش به عنوان peine forte et dure (مجازات سخت و شدید) نام برده می‌شود. هم‌چنین در مناطق جنوب و جنوب شرق آسیا برای بیش از ۴۰۰۰ سال استفاده از فیل برای اجرای این نوع مجازات رواج داشت. تنها مورد ثبت شده‌ی استفاده از سنگ برای مجازات اعدام در آمریکا به دوران محاکمات جادوگری در سیلم (Salem) باز می‌گردد:
هنگامی که گایلز کوری […] در دادرسی قضایی مربوط به محاکمات جادوگری سلیم از اقرار سر باز زد، وی را به تاریخ ۲۹ سپتامبر ۱۶۹۲ با فشار به قتل رساندند. طبق افسانه‌ّها، آخرین جمله‌ی وی هنگام له شدن زیر فشار سنگ این بود که “وزن‌اش را بیشتر کنید”؛ و به نظر می‌رسد به محض افزایش وزن سنگ، وی جان‌اش را از دست داد.
۸. اره کردن
برای اجرای این نوع مجازات، روش‌های مختلف وجود دارد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم:
روش‌هایی مختلف برای اره کردن بدن مجرمان در تاریخ به ثبت رسیده است. در موارد مربوط به کالیگولا، امپراتور روم، طبق شواهد بدن مجرمان را از وسط شکم به دو نیم اره می‌کردند. در موارد مربوط به کشور مراکش، این عمل از درازای بدن انجام می‌گرفت، یعنی از کشاله‌ی ران به بالا و از سر به پایین. تنها در یک مورد، در داستانی که درباره‌ی شمعون قانوی نقل می‌کنند، صراحتا بیان شده است که شخص محکوم را سر و ته آویزان کردند و به صورت عمودی از کشاله‌ی ران شروع به اره کردن بدن نمودند؛ مطلبی در مورد بستن یا چفت کردن بدن محکوم به تخته‌ی چوبی ذکر نشده است؛ از این اتفاق چندین نقاشی به تصویر کشیده شده است. در مواردی دیگر که جزییاتی درباره‌ی این روش نقل کرده‌اند، این‌گونه ذکر شده است که شخص محکوم را پیش از اره کردن به یک یا دو تخته می‌بستند.
۹. دو کرجی یا استفاده از قایق برای اعدام (ایران باستان)
در روش اعدام با دو کرجی، شخص قربانی را کاملا برهنه می‌کردند و وی را محکم به دو قایقی می‌بستند که روی هم قرار گفته بودند و فضای بین آنها خالی بود (گاهی اوقات از فضای خالی تنه‌ی درخت نیز استفاده می‌شد)؛ به طوری که سر، دست‌ها، و پاهای قربانی بیرون قایق‌ها قرار می‌گرفت. شخص محکوم را مجبور می‌کردند آن‌قدر شیر و عسل بخورد که دچار اسهال شود، و هم‌چنین به سر، دست‌ها، و پاهای وی که بیرون از قایق مانده بود نیز عسل می‌مالیدند تا مگس و دیگر حشرات را به سوی خود جلب کند. وی را به همان حال، شناور روی آب برکه‌ای راکد یا زیر نور خورشید رها می‌کردند. مدفوع این قربانیِ بی‌دفاع در اثر خوردن بیش از حد شیر و عسل سراسر قایق را فرا می‌گرفت، و حشراتی بیشتر را به سمت وی جذب می‌کرد؛ این حشرات از گوشت وی تغذیه و در بدن‌اش تخم‌ریزی می‌کردند؛ و با توجه به حشراتی که به تدریج وارد بدن‌اش می‌شدند و توقف تدریجی گردش خون در اندام‌ها، وی کم‌کم دچار قانقاریا می‌شد. در برخی موارد برای طولانی‌تر کردن این شکنجه هر روز به قربانی غذا می‌دادند، به این ترتیب وی به خاطر کم‌آبی یا گرسنگی زودتر از موعد نمی‌مرد. در نهایت، هنگامی مرگ به سراغ قربانی نگون‌بخت می‌آمد که ترکیبی از کم‌آبی، گرسنگی، و شوک عفونی به تدریج وی را از بین می‌برد. شخص محکوم معمولا به دلیل عفونت پس از چند روز به هذیان‌گویی می‌افتاد.
۱۰. اتاق گاز
از این نوع مجازات مواردی مختلف در تاریخ ثبت شده است، ولی مشهورترین آنها به آلمان نازی مربوط می‌شود.
در دوران رایش سوم، یعنی در دهه‌ّهای ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، به عنوان بخشی از برنامه‌ای موسوم به “برنامه‌ی اتانازی عمومی” عقب مانده‌ها، بیماران روانی، معلولین مغزی، و عناصر نامطلوب سیاسی را به صورت برنامه‌ریزی‌شده به اتاق‌های گاز می‌فرستادند. در ژوئن ۱۹۴۲ صدها نفر از زندانیان اردوگاه کار اجباری نویینگامه را که ۴۵ کمونیست هلندی نیز در میان‌شان بودند، در برنبورگ آلمان به اتاق گاز فرستادند. در آن زمان، این اتاق‌ها را با گاز مونوکسید کربن پر می‌کردند، و غالبا برای این کار از دود خودروها، کامیون‌ها یا تانک‌های نظامی گازوئیل‌سوز استفاده می‌کردند.
در دوران هولوکاست، به عنوان بخشی از سیاست نازی‌ها برای نسل‌کشی یهودیان و به منظور پذیرش گروه‌های بیش‌تری از قربانیان اتاق‌های گاز مخصوصی طراحی کرده بودند. هم‌چنین، نازی‌ها افراد کولی، هم‌جنس‌گراها، افراد معلول و عقب‌مانده، روشنفکران، و روحانیون را نیز به این صورت از بین می‌بردند.
بین سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ از اتاق‌های گاز در کامیون‌ها، اردوگاه‌های کار اجباری، و اردوگاه‌های مرگ برای قتل میلیون‌ها آدم استفاده شد. برخی از این اتاق‌های گاز می‌توانستند تا ۲۰۰۰ نفر را به صورت همزمان از بین ببرند.