افزایش هوش کودک: چرا صحبت کردن با بچه ها عامل تقویت هوش است؟

تحقیقات جدید نشان می‌دهند والدینی که دائما با کودکان‌شان صحبت می‌کنند نه تنها باعث افزایش دایره واژگان آن‌ها می‌شوند بلکه توانایی‌های غیر کلامی مانند استدلال و فهم عددی آن‌ها را نیز تقویت می‌کنند. در این نوشتار با ما همراه باشید تا درباره افزایش هوش کودک با کمک صحبت کردن با آنها نکات جالبی بخوانید.

حدود ۴۰ سال، تحقیقات بسیار زیادی بر ۳۰ میلیون کلمه که کودکان در آن‌ها مشکل داشتند، انجام شد. نتایج حاکی از این بود کودکانی که با مشکل کم شنوایی به دنیا می آیند، تا سه سالگی خود، ۳۰ میلیون کلمه کمتر از همسالان خود می‌دانند.

مطالعات دیگری نیز انجام شد که نتایج‌شان نتایج دیگر مطالعات را نقض می‌کرد.

اما یک مسئله که اکثر مطالعات روی آن توافق داشتند این بود که تعداد کلماتی که بچه‌ در سال‌های اولیه تولد می‌شنود اهمیت دارد و یافته‌های تحقیقات جدید نسبت به مطالعات قبلی، قابل قبول‌تر هستند.

تاثیر بر مهارت‌های غیر کلامی

محققان دانشگاه یورک به این نتیجه رسیدند که تعداد کلماتی که یک کودک می شنود فقط بر واژگان و توانایی زبانی او تاثیر نمی‌گذارد بلکه در افزایش توانایی‌های غیر کلامی مانند استدلال، درک عددی و آگاهی آن‌ها در مورد شکل‌ها نیز موثر است.

این مطالعه بر روی ۱۰۷ کودک انجام گرفت و از ضبط صوت برای ضبط زندگی کودکان در طول ۳ روز استفاده شد.

نتیجه این مطالعه، یافتن ارتباط مثبت میان توانایی‌های ذهنی و کیفیت صحبت کودکان بود (بر اساس تعداد کلمات و تنوع واژگانی).

محققان معتقدند که به تحقیقات بیشتری در این زمینه نیاز است.

فواید صحبت با کودکان

سارا پیکارسکی، آسیب شناس گفتار در توسان، آریزونا می‌گوید وقتی کودکی در محیطی که کاربرد زبان در آن زیاد است رشد می‌کند، این محیط بر درک، دیدگاه و استفاده زبانی کودک تاثیر می‌گذارد. ما به عنوان والدین می‌بینیم که کودکان‌مان حتی در سنین خیلی کم، به طور طبیعی، مراحل مشابهی را برای استفاده از زبان می‌گذرانند.

سخنگوی آکادمی طب اطفال آمریکا (AAP) و عضو کمیته اجرایی مرکز سنین پایین کودکی – دکتر دیپش ناوساریا – نیز با این مسئله موافق است اما به والدین چنین می‌گوید که ممکن است چیزی به جز تعداد کلماتی که کودک می‌شنود نیز در توانایی گفتار کودک تاثیر بگذارد.

او در مصاحبه با مجله Healthline گفت « از نظر من  ممکن است مشاهدات محققان صحت داشته باشند زیرا به نظر می‌رسد ارتباطی میان تعداد کلماتی که کودک از بزرگسالان می‌شنود و افزایش توانایی‌های غیر کلامی او وجود دارد. «اما به نظر من چیزی که باید در مطالعات در نظر گرفته شود این است که نه تنها ارتباطات کلامی با کودک بلکه ارتباطات غیر کلامی با او نیز بر توانایی گفتار او تاثیر می‌گذارد».

او می‌گوید ممکن است تعداد کلمات گفتاری فقط نشانه ارتباطات واکنشی و تربیتی باشد.

به گفته او، قضیه فقط قضیه کلمات نیست بلکه قضیه ارتباطات نیز است. والدینی که توانایی صحبت کردن ندارند نیز می‌توانند ارتباطات مثبتی با کودکان خود داشته باشند. آن‌ها نباید چنین فکر کنند که عدم استفاده از کلمات می‌تواند باعث عقب ماندن کودک‌شان شود.

تمرکز بر ارتباطات مثبت

تحقیقات زیادی بر اهمیت تاثیر ارتباط والدین و کودک – هم در رشد ذهنی و هم نتایج رفتاری – انجام شده است.

داشتن ارتباط واکنشی و تربیتی با کودکان می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر رشد کلی کودک بگذارد.

محققان مطالعه اخیر نیز این را تایید کرده و گزارش می‌کنند که رفتار مثبت والدین (زمانی که والدین رفتار مسئولانه‌ای داشته و کنجکاوی و صحبت کردن را تشویق می‌کنند) با علائم کمتری از بی قراری، پرخاش و عدم و سرپیچی در کودکان مورد مطالعه در ارتباط بوده است.

بنابراین ممکن است چیزهای دیگری به جز تعداد کلمات به کار رفته در ارتباط با کودکان مهم باشند. ممکن است به این دلیل باشد که والدینی که بیشتر با فرزندشان صحبت می‌کنند به احتمال زیاد، رفتاری مثبت و مسئولانه با کودکان دارند.

ناوساریا می‌گوید زمانی که والدین، مسئول بوده و فرزندان‌شان را به جستجو و بیان خود تشویق می‌کنند، در واقع محیطی را به وجود می‌آورند که کودکان می‌دانند در این محیط شنیده می‌شوند و می‌فهمند این توانایی را دارند که تاثیر مثبتی بر توجه دیگران بگذارند.

کیفیت گفتار

سوال بعدی که ممکن است والدینی که در حال خواندن این مطلب هستند داشته باشند، نحوه صحبت کردن با کودکان‌شان است.

برای مثال، بحث‌های زیادی درمورد حرف زدن کودکان وجود داشته است که برخی متخصصان با آن مخالف بوده و برخی دیگر طرفدار هرگونه ارتباط طبیعی بین والدین و فرزندان هستند.

پیکارسکی می‌گوید من همیشه با زبانی که با بچه‌های بزرگ‌تر و همسالانم حرف می‌زنم با فرزندانم صحبت کرده‌ام. اما این یک نظر کاملا شخصی است.

او نتیجه مثبت این کار را در کودکان خود دیده است و به این مسئله توجه دارد که سطح بالاتر واژگان در سنین پایین شروع می‌شود. اما این را نیز می‌گوید که این کار فقط بخشی از کار یک آسیب شناس کلامی در مقام یک مادر است.

ناوساریا در گروه « هر چیزی که طبیعی باشد» قرار می‌گیرد.

او می‌گوید والدین باید به هر شکلی که برای کودکان راحت است با آن‌ها صحبت کنند. به گفته او، درست نیست که به شما بگویم با این روش صحبت کنید یا با آن روش. فقط می‌توانم بگویم روشی را انتخاب کنید که طبیعی باشد.

او می‌گوید این‌که به والدین دیکته کنیم که چگونه با فرزندان‌شان صحبت کنند باعث می‌شود همیشه نگران این باشند که چه رفتاری درست است و این روابط، ساختگی شده و دیگر فایده‌ای نخواهند داشت.

پیدا کردن چیزی که برای‌تان طبیعی است

صحبت کردن با کودکانی که نمی‌توانند جواب بدهند برای بعضی والدین سخت است.

پیکارسکی به این والدین می‌گوید: « زندگی خود را تعریف کنید.  ممکن است این کار خسته کننده باشد اما همیشه به این نتیجه رسیده‌ام که توصیف دنیای اطراف‌مان، پرسیدن سوال‌هایی که جواب ثابتی ندارند، خواندن کتاب و پرسیدن سوالاتی درباره این‌که کودک چه چیزی می‌بیند و می‌شنود، کیفیت زبان کودک را افزایش می‌دهد».

پیکارسکی می‌گوید اگر با انجام این کار راحت نیستید هم ایرادی ندارد. با زمان و تمرین و بدون توقع پاسخ از سمت کودک‌تان، این فرایند طبیعی‌تر می‌شود. با این کار نشانه‌هایی از تلاش کودک  را می‌بینید – حتی اگر هنوز هم نتواند صحبت کند.

اما به هرحال، این ارتباط‌ها بیشترین تاثیر را دارند.

ناوساریا می‌گوید کلماتی که کودک از تلویزیون یا رادیو می‌شنود، تاثیری ندارد.

به گفته او، مطالعات دیگری نیز داریم که نشان می‌دهند این کلمات تاثیری ندارند.  کلمات باید از زبان افراد زنده‌ای که در محیط ارتباطی کودک هستند بیرون بیایند تا بر توانایی او تاثیر بگذارند.

او همچنین اضافه کرد زمانی که با تلویزیون صرف شود، زمان واقعی را می‌دزدد. چیزی که کودک‌تان از اپلیکشین‌ها می‌بیند واقعا آموزنده نبوده و به اندازه ارتباط زنده‌ای که می‌تواند با شما داشته باشد موثر نیست. حتی اگر مضر نباشد، باز هم زمان ارتباط سالم و زنده را می‌دزدد. و همین ارتباطات زنده هستند که باعث رشد می‌شوند.

او اضافه می‌کند که هیچ اپلیکیشنی جای آغوش والدین را نمی‌گیرد.

او پدر و مادرها را تشویق می‌کند که وقتی کودک بزرگ‌تر می‌شود اجازه صحبت به او بدهید، از او سوال بپرسید و فرصت دهید تا پاسخ دهد.

ناوساریا به والدین می‌گوید که این فرایند فقط برای صحبت کردن کودکان نیست بلکه درمورد ارتباط متقابل نیز هست.

پیکارسکی می‌گوید این‌که از کودکان بخواهیم به محیط اطراف‌شان اهمیت دهند و چیزی که می‌بینند را بیان کنند، هدیه بزرگی است که والدین می‌توانند به کودک بدهند.