30 تاثیرگذارترین افراد مشهور مبتلا به اوتیسم

اگرچه اوتیسم تا قرن بیستم، تشخیص داده نمی‌شد، اما اکنون مورد تشخیص قرار می‌گیرد. در واقع، تاریخ پر از افرادی است که بسیاری فکر می‌کنند که یا اوتیسم بوده‌اند و یا در جایی در طیف اوتیسم قرار داشته‌اند. مثل افراد حاضر در این فهرست ۳۰ تاثیرگذارترین افراد مشهور مبتلا به اوتیسم که در ادامه با آنان آشنا می‌شوید.

هرچند به خوبی می‌دانیم که تشخیص پسنگرانه‌ی اوتیسم تقریبا غیرممکن است، اما ارقام در این فهرست با دقت انتخاب شده‌اند. کارشناسان (هم متخصصان پزشکی و هم کسانی که اوتیسم را از نزدیک تجربه کردند) موافق هستند که تمام افراد قیدشده در این فهرست احتمالا گرایش‌های اوتیستی را نشان می‌دهند یا نشان می‌داده‌اند و مواردی را مطرح کرده‌ایم که برخی از متخصصان با با بر خی دیگر مخالف هستند. با وجود چالش‌های مرتبط با تشخیص اوتیسم، این فهرست قرار است مفید فایده و الهام‌بخش باشد برای کسانی که خود را در جایی در این طیف قرار می‌دهند.

افراد مشهور مبتلا به اوتیسم

۱. دن اکروید (۱۹۵۲ تا به حال)

بازیگر محبوب کمدی دن اکروید، زمانی که یک پزشک اعلام کرد که او به سندرم آسپرگر خفیف مبتلا است، از دو مدرسه‌ی متفاوت اخراج شد. از آن به بعد، اکروید در مورد تجارب خود در زمینه‌ی طیف اوتیسم بسیار صادق و پیشقدم بوده‌است. این بازیگر و نویسنده که نامزد جایزه‌ی اسکار بوده‌است، حتی در مورد این‌که چگونه تجربیاتش در زمینه‌ی اوتیسم به شخصیت او در فیلم شکارچیان روح کمک کرد‌، صحبت کرده‌است.

۲. هانس کریستین آندرسن (۱۸۰۵-۱۸۷۵)

کارشناسان مدام در حال پایین و بالا کردن این مطلب هستند که آیا هانس کریستین اندرسون، نویسنده‌ی مشهور داستان‌های افسانه‌ای مانند پری دریایی کوچولو و جوجه اردک زشت، اوتیستی بوده‌است یا خیر. اکثر کسانی که اصرار دارند که او در جایی از این طیف قرار می‌گیرد، کسانی هستند که خود اوتیست هستند و بنابراین می‌توانند در یک سطح شخصی با آندرسن ارتباط داشته باشند. به عنوان مثال، دفتر خاطرات آندرسن به طور گسترده‌ای مبارزات فراوان او را از عشق یک‌طرفه برای کسانی توصیف می‌کند که کاملا صادقانه دست نیافتنی هستند – یک تجربه‌ی شخصی رایج، بنا به گفته‌ی کسانی که در این طیف قرار دارند. آن‌ها همچنین موضوع تکرارشونده‌ی شخصیت‌های مطرود را در داستان‌های‌ش قید می‌کنند.

۳. بنجامین بنکر (۱۷۳۱ – ۱۸۰۶)

بنجامین بنکر یک نویسنده، نقشه‌بردار، طبیعت‌شناس، ستاره‌شناس، مخترع و کشاورز آمریکایی- آفریقایی بود که در قرن ۱۸ میلادی به عنوان یک مرد آزاد زندگی می‌کرد. بسیاری از اسناد معاصر به “هوش بی‌نظیر” و “شیوه‌های رفتاری عجیب و غریب” بنکر اشاره می‌کنند و معتقد به این اندیشه‌ی مشترک هستند که بنکر مبتلا به نوع به شدت عملکردی اوتیسم بوده‌است. او گفته می‌شود که او به برخی از اشیاء، مثلا ساعت دوست‌اش خیره می‌شد، تا زمانی که در نهایت به آزمایش یا اختراعی از سوی خودش می‌رسید.

۴. سوزان بویل (۱۹۶۱ تا اکنون)

بسیاری از مردم سوزان بویل را به عنوان یک فرد خجالتی و درون‌گرای اهل اسکاتلند می‌شناسند که بیش از ۱۴ میلیون نسخه از آلبوم‌اش پس از حضور او در برنامه‌ی استعدادیابی بریتانیا به فروش رسید. اما حتی بیش‌تر مردم زمانی بویل را الهام‌بخش‌تر پذیرفتند که اعلام کرد در او سندرم اسپرگر تشخیص داده شده‌است، تشخیصی که بویل می‌گوید، حسی مانند یک “تسکین” بوده‌است. بویل هنوز هم مشغول آموختن در مورد طیف اوتیسم است و ​​این‌که چگونه بر او تاثیر می‌گذارد، اما تا زمانی که به آواز خواندن ادامه بدهد، مردم هنوز هم از او الهام خواهند گرفت!

بیماری اوتیسم: ۹ بهترین درمان خانگی بیماری اوتیسم

۵. تیم برتون (۱۹۵۸- حال)

آیا تیم برتون کارگردان هالیوود مبتلا به اوتیسم است؟ به نظر می‌رسد که همسر او، هلنا بونهام کارتر، چنین فکر می‌کند. دست کم او در یک مصاحبه عنوان کرد که تیم “احتمالا اوتیسم” است. کارتر ادعا می‌کند که او در حین تحقیق در مورد یک شخصیت اوتیستی برای یک فیلم، متوجه شده که بسیاری از تحقیقاتش در مورد برتون نیز صدق می‌کند. کارتر گفت: “افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند، پشتکار و تعهد دارند. هنگامی ‌که تیم کار می‌کند اگر چیزی به او بگویید،‌ به احتمال زیاد نمی‌شنود. اما این ویژگی همچنین باعث می‌شود که او یک پدر فوق‌العاده باشد؛ او حس شگفت‌انگیزی از طنز و تخیل دارد. و چیزهایی را می‌بیند که دیگران نمی‌بینند. ”

۶. لوئیس کارول (۱۸۳۲-۱۸۹۸)

فقط چند شخصیت تاریخی وجود دارند که به اندازه‌ی لوئیس کارول، نویسنده‌ی کلاسیک کتاب آلیس در سرزمین عجایب جنجالی باشند. در حالی که بعضی از رفتارهای او، مانند همواره به دنبال گروه‌های دختران جوان بودن، باعث ایجاد تعجب می‌شود که آیا این استاد دانشگاه پدوفیلی بوده‌است یا خیر، دیگران از همان اطلاعات استفاده می‌کنند و اصرار دارند که کارول در واقع اوتیست بوده‌است. گذشته از این‌ها، کارول در زمان و مکان دیگری با آداب و رسوم اجتماعی متفاوت از آن‌چه که امروزه استفاده می‌شود زندگی کرده‌است.

همچنین گفته می‌شود او در برقراری ارتباط با دیگران ضعیف بوده، و در نتیجه احتمالا تعامل با کودکان برای او بسیار ساده‌تر بوده‌است. دشواری در برقراری ارتباط به دلیل داشتن لکنت زبان شدید، دشوارتر هم بوده‌است. در نهایت، کارول توانایی فوق‌العاده‌ای در زمینه‌ی ریاضی از خود نشان داد و حتی خود را یک مخترع کوچک می‌دانست، که البته هر دوی این‌ها ویژگی مشترک افراد مبتلا به این اختلال هستند.

۷. هنری کاوندیش (۱۷۳۱-۱۸۱۰)

هنری کاوندیش شاید یکی از مهم‌ترین دانشمندان تاریخ باشد. کاواندیش به عنوان یک فیلسوف، شیمی‌دان و فیزیکدان، احتمالا به عنوان کاشف هیدروژن تا این حد معروف است. تصور بر این است که او هم مبتلا به اوتیسم بوده‌است. کاوندیش علاوه بر جلسات هفتگی خود در کلوب معتبر انجمن سلطنتی، هر کاری می‌کرد تا از ارتباطات اجتماعی و گروهی دوری کند. در واقع، او چنان انزواطلب بود که با خدمتکاران خود از طریق نوشتن ارتباط برقرار می‌کرد و از طریق یادداشتی که روی میز می‌گذاشت، غذای‌اش را سفارش می‌داد و حتی یک سری راه پله‌ی خصوصی را به پشت خانه‌اش اضافه کرد تا از اهالی خانه دور باشد.

او همچنین از برقراری تماس چشمی جلوگیری می‌کرد و توسط هم‌دوره‌ای‌های خود به عنوان “سردترین و بی‌تفاوت‌ترین فرد ممکن” توصیف شده بود. البته او در کارش بسیار موفق بود، اما فقط بعد از مرگ‌اش بود که دانشمندان دیگر از طریق مقالات بسیاری که نوشته بود، متوجه شدند که چه دستاوردهایی داشته‌است.

۵۰ حقیقت درباره بیماری اوتیسم که باید بدانید

۸. چارلز داروین (۱۸۰۹-۱۸۸۲)

استاد دانشگاه ترینیتی مایکل فیتز جرالد، یکی از روانپزشکان برجسته، تحقیقاتی صورت داد و به نتیجه رسید که چارلز داروین مبتلا به سندرم اسپرگر بوده‌است. مدارکی مربوط به دوران کودکی داروین وجود دارد که نشان می‌دهد او یک کودک بسیار آرام و انزواطلب بوده، که از تعامل با دیگران اجتناب می‌کرده‌است. مانند بسیاری دیگر از افردا مبتلا به اسپرگر، او نیز به دنبال راه‌های دیگری برای برقراری ارتباط بوده‌است، راه‌هایی مانند نوشتن نامه. او روی موضوعات خاصی مانند شیمی بسیار وسواس و تمرکز داشته‌است، اما متفکر بسیار بصری بوده‌است – تمام صفاتی که در افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد.

۹. امیلی دیکنسون (۱۸۳۰-۱۸۸۶)

جولی براون در کتاب خود به نام «اوتیسم و سندروم آسپرگر چگونه روی نوشته‌های ادبی تاثیر گذاشته‌است» شاعر کلاسیک، امیلی دیکنسون را ذکر می‌کند. براون بخشی از یک گروه بزرگ است که معتقدند دیکنسون نشانه‌های زیادی از اوتیسم را در خود داشته‌است: او شعر هایی را که در زمان او بسیار غیرمتعارف بودند، می‌نوشت، بسیار انزواگرا بود، با کودکان به راحتی ارتباط برقرار می‌کرد، لباس‌های متفاوتی می‌پوشید و شیفته‌ی گل‌های معطر و بسیاری چیزهای دیگر بود.

در حالی که نویسنده‌ی بیوگرافی دیکنسون، لیندن گوردون، اصرار دارد که صرع چیزی بود که سبب شده بود دیکینسون انزواطلب باشد، متخصصان پزشکی می‌گویند احتمال رخ دادن صرع در افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند بیش‌تر است.

۱۰. پل دیراک (۱۹۰۲-۱۹۸۴)

پل دیراک بارها و بارها به عنوان یکی از فیزیکدانان برجسته و تاثیر گذار قرن بیستم معرفی شد. این استاد دانشگاه کمبریج به شدت به مکانیک کوانتومی و الکترودینامیک کوانتومی ‌کمک کرد و حتی در سال ۱۹۳۳ جایزه‌ی نوبل فیزیک را نیز از آن خود کرد. اما این نوبل، تقریبا توسط دیراک رد شد، زیرا وی به حدی انزواطلب بود که ابدا تمایلی برای حضور در جمع نداشت. این شدت خجالت یکی از دلایلی است که تعداد زیادی از مردم فکر می‌کنند که دیراک احتمالا به نوعی از اوتیسم مبتلا بوده‌است. آن‌ها علاوه بر خجالتی بودن او، تمرکز شدیدش، افکار افراطی، عدم همدلی و الگوهای سفت و سخت او را در میان سایر دلایل قید می‌کنند.

۱۱. آلبرت انیشتین (۱۸۷۹-۱۹۵۵)

آلبرت انیشتن که شاید مهم‌ترین دانشمند و ریاضیدان تاریخ باشد، چندین ویژگی جالب و احتمالا عجیب داشت. به عنوان مثال او به عنوان یک فرد بالغ، در برقراری ارتباط اجتماعی مشکل داشت. او به عنوان یک کودک، دچار ضعف گفتاری شدید و بعدها پژواک‌گویی یا عادت به تکرار جمله برای خودش شد. و البته این واقعیت است که انیشتین فوق‌العاده فنی بود. این ویژگی‌ها باعث شده که بسیاری از کارشناسان به این نتیجه برسند که او هم به اوتیسم مبتلا بوده‌است.

۱۲. بابی فیشر (۱۹۴۳-۲۰۰۸)

گفته می‌شود بابی فیشر، قهرمان مطرح شطرنج و قهرمان شطرنج جهان، علاوه بر اسکیزوفرنی پارانوئیدی و اختلال وسواسی اجباری، سندرم اسپرگر نیز داشته‌است. فیشر به شدت درونگرا بوده‌است و به دلیل توانایی‌های اجتماعی ضعیف‌اش با دیگران ارتباط برقرار نمی‌کرد. تمرکز افراطی او بر روی شطرنج نشانه‌ی دیگری است که نشان می‌دهد او توانایی کنار آمدن با محیط‌های غیرساختاریافته را نداشته‌است.

۱۳. بیل گیتس (۱۹۵۵ تا اکنون)

آیا ممکن است که بیل گیتس، یکی از ثروتمندترین مردان جهان، مبتلا به اوتیسم باشد؟ به نظر می‌رسد که خیلی از کارشناسان اوتیسم چنین نظری دارند! در حالی که هیچ گاه تا به حال تایید نشده‌است که گیتس به طیف اوتیسم مبتلا است یا خیر، کسانی که چنین عقیده‌ای دارند، به چیزهایی اشاره می‌کنند مانند حرکات منظم او زمانی که تمرکز می‌کند، الگوهای کوتاه و یکنواخت در هنگام سخنرانی، و اجتناب از برقراری تماس چشمی در موقعیت‌هایی که به طور مستقیم با شخص دیگری صحبت می‌کند. این‌ها همه ویژگی‌هایی رایج در مورد افراد مبتلا به اوتیسم هستند و شواهدی که مبنی بر اوتیست بودن بیل گیتس وجود دارد کاملا قانع‌کننده است.

۱۴. تمپل گراندین (۱۹۴۷- اکنون)

شاید امروز در میان افراد مبتلا به اوتیسم کسی معروف‌تر از تمپل گرانیدن وجود نداشته باشد. نویسنده و استاد دانشگاه ایالتی کلرادو صحبت کردن را زمانی که تقریبا چهار ساله بود شزوع کرد و پزشکانی که او را معاینه کرده بودند توصیه می‌کردند که در یک موسسه‌ی درمانی بستری شود. خوشبختانه پدر و مادرش با آن پزشکان موافق نبودند. گراندین کم کم به یک نیروی پیشرو در علوم حیوانی تبدیل شد و توسط تایم ۱۰۰ به عنوان یکی از ۱۰۰ موثرترین افراد حال حاضر نامگذاری شد و حتی فیلمی که بر اساس زندگی او ساخته شده بود برنده‌ی جایزه شد. او یک مدافع رک و راست در جامعه‌ی اوتیسم است و در مورد اعتقاد خود مبنی بر این‌که “ویژگی های اوتیسم می‌تواند تغییر کند و کنترل شود” بسیار قاطع است.

۱۵. داریل هانا (۱۹۶۰ – اکنون)

تنها ۵ سال پیش بود که عنوان شد داریل هانا – ستاره‌ای زیبا از فیلم‌هایی مانند شلپ شلوپ، بلید رانر و ماگنولیاهای فولادی – در میان افراد مبتلا به اوتیسم قرار دارد. از آن زمان، هانا چیزی جز یک فرد الهام‌بخش نبوده‌است، زیرا به راستی صادقانه درباره چالش‌های خود با سندرم اسپرگر صحبت کرده‌است. او در زمان کودکی به عنوان کسی که می‌توانست خودش را آرام کند شناخته شده بود و به حدی خجالتی بود که وقتی شروع به کار کرد، حاضر به انجام مصاحبه نشد یا حتی در نمایش‌های افتتاحیه‌ی فیلم‌های خود حضور نمی‌یافت. او عمدتا آموخته‌است که مطابق با درک و فهم خود زندگی کند، بنابراین صنعت سرگرمی را کنار گذاشته‌است تا روی مسائل زیست محیطی و دیگر اهداف خود تمرکز کند.

۱۶. توماس جفرسون (۱۷۴۳ -۱۸۲۶)

این یکی به طور خاصی بحث‌برانگیز است. کسانی که استدلال می‌کنند که رئیس‌جمهور سوم ایالات متحده مبتلا به اوتیسم بوده، به این واقعیت اشاره می‌کنند که جفرسون به سختی سخنرانی‌های عمومی را انجام می‌داد و نمی‌توانست با دیگران ارتباط برقرار کند. تعدادی از اسناد معاصر حتی حساسیت جفرسون را به صداهای بلند و بسیاری از رفتارهای عجیب و غریب او، از قبیل همنیشنی و مصاحبت با مرغ مقلد (نوعی حیوان خانگی) را نشان می‌دهند. با وجود این شواهد، بهترین کاری که ما می‌توانیم در مورد جفرسون انجام دهیم گمانه‌زنی کردن است چرا که اکثر اسناد اوایل زندگی او در خانه‌ی دوران کودکی‌اش سوخت و از بین رفت.

۱۷. استیو جابز (۱۹۵۵-۲۰۱۱)

کسانی که معتقدند استیو جابز اوتیسم داشته، اعتراف می‌کنند که این یک گمانه‌زنی صرف است، اما آن‌ها همچنین فورا خاطرنشان می‌کنند که این حدس و گمان از زمان مرگ نابغه‌ی اپل در سال ۲۰۱۱ بیش‌تر شده‌است. کسانی که معتقدند که جابز جایی در طیف اوتیسم قرار گرفته‌است، به برخی از رفتارهای عجیب او اشاره می‌کنند مانند وسواس فکری او نسبت به کمال، روش‌های غیرطبیعی تفکر، و کمبود همدلی در او هنگام برخورد با دیگران.

۱۸. جیمز جویس (۱۸۸۲-۱۹۴۱)

از هر متخصص اوتیسمی که درباره‌ی جیمز جویس سوال کنید، احتمالا این‌طور استدلال خواهد کرد که نوشته‌های او، شواهد معتبری بر احتمال اوتیست بودن جویس هستند. گذشته از این، دو اثر معروف او “اولیس” و “شب‌زنده‌داری فینگن‌ها“، بسیار برجسته است و در عین حال خواندن و فهمیدن آن‌ها دشوار است. همان‌طور که جویس به مجله‌ی هارپر گفت، “تقاضای من از خواننده این است که تمام عمر خود را به خواندن آثار من اختصاص دهد.”

برخی معتقدند که این رویکرد تعمدی نسبت به آثارش تمایل جویس را به دور بودن از جامعه نشان می‌دهد، کاری که بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم انجام می‌دهند. همین کارشناسان همچنین به دوره‌ی جوانی جویس اشاره می‌کنند، دوره‌ای که در طی آن بسیار هوشمند بود، اما از تعدادی فوبیا نیز رنج می‌برد و در نگه داشتن دوستان‌اش مشکل داشت.

۱۹. آلفرد کینزی (۱۸۹۴-۱۹۵۶)

آلفرد کینزی یک متخصص معروف و متخصص زیست‌شناسی است که موسسه کینزی را برای تحقیق در زمینه‌ی رابطه‌ی جنسی، جنسیت و تولید مثل تاسیس کرد. کینزی فردی بسیار پرجنجال بود و تمام مسائل مربوط به کارش نیز همین‌طور بودند. اگر چه بحث‌های مربوط به کار او از زمان مرگ او به پایان رسیده‌اند، اما پس از آن بحث‌های جدیدی مطرح شده‌است: آیا کینزی به اوتیسم مبتلا بود؟ به نظر می‌رسد بسیاری از متخصصان پزشکی چنین عقیده‌ای دارند. یک مقاله در سال‌ ۱۹۹۹ در مجله‌ی اوتیسم و ​​اختلالات رشدی اظهار داشت که “کینزی” به دلیل”نقض کیفی در تعاملات اجتماعی‌اش”، “عدم موفقیت در ایجاد روابط مناسب با همکاران” و “نداشتن روابط اجتماعی و عاطفی” معیارهای سندرم اسپرگر را دارد.

۲۰. استنلی کوبریک (۱۹۲۸-۱۹۹۹)

استنلی کوبریک به عنوان کارگردان نوآور و بسیار خلاقانه‌ی فیلم‌هایی مانند “پرتقال کوکی“، “دکتر استرنج‌لاو “و” ۲۰۰۱: ادیسه‌ی فضایی” مشهور است. “اما آیا او نیز مبتلا به نوعی از اوتیسم بوده‌است؟ کارشناسان در این مورد نظرات مختلفی دارند. کسانی که استدلال می‌کنند کوبریک حقیقتا اوتیست است، ماهیت انزواطلب و عادت او به جمع کردن حیوانات را ذکر می‌کنند. او یک متخصص شطرنج بود، و بی‌تعارف صحبت می‌کرد و ساده بود. با این حال، گزارش های زیادی وجود دارد که این ادعاها را رد می‌کنند.

۲۱. باربارا مک کلینتاک (۱۹۰۲-۱۹۹۲)

باربارا مک کلینتاک یک دانشمند مشهور بود که پیشرفت‌های زیادی را در زمینه‌ی کروموزوم‌ها و نحوه‌ی تغییر آن‌ها در طول پروسه تولید مثل ایجاد کرد. مک‌کلینتاک مدت‌ها به عنوان یک فرد اوتیست در نظر گرفته شده‌است. او وسواس زیادی روی کارش داشت و قادر بود برای مدت زمان طولانی تمرکز کند. او همچنین در خصوص چیزی که باید می‌پوشید یا نمی‌پوشید بسیار خاص بود. او به طور قابل‌توجهی انزواطلب بود و تقریبا جایزه‌ی نوبل سال ۱۹۸۳ در فیزیولوژی یا پزشکی که برای کار عالی و موفقیت‌آمیزش کسب کرده بود، نپذیرفت.

۲۲. میکل آنژ (۱۴۷۵-۱۵۶۴)

دکتر محمد آرشاد در نشریه‌ی انجمن سلطنتی بیوگرافی پزشکی منتشر کرد که معتقد است میکل آنژ به احتمال زیاد مبتلا به اوتیسم بوده‌است. پروفسور مایکل فیتز جرالد، یکی دیگر از پژوهشگران برجسته در زمینه‌ی این موضوعات، نیز چنین عقیده‌ای دارد. شواهد آن‌ها: علاقه‌ی منحصر به فرد این هنرمند به کارش، خلق و خویی که با افتادن یک کلاه هم می‌توانست تغییر کند، روال سختگیرانه در زندگی و مهارت‌های اجتماعی بسیار ضعیف. چنین ویژگی‌هایی، که همه‌شان از طریق ده‌ها یادداشت و نامه‌ی معاصر مشخص شده، با افرادی که مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا هستند، مطابقت دارد.

۲۳. ولفگانگ آمادئوس موتزارت (۱۷۵۶-۱۷۹۱)

اکثر محققان بر این باورند که این استاد موسیقی در جایی در طیف اوتیسم قرار داشته‌است. گفته می‌شود که موتزارت نسبت به صداهای بلند به شدت حساس بوده‌است، دایره‌ی توجه کوتاهی داشته‌است و می‌توانسته طی چند ثانیه از چرخه‌ای از حالات چهره حرکت کند. در یک حادثه که شواهد مستندی دارد، موتزارت که حوصله‌اش سر رفته بوده شروع به چرخیدن دور میز کرده و مانند یک گربه با صدای بلند میو میو می‌کرده‌است.

۲۴. سر آیزاک نیوتن (۱۶۴۳- ۱۷۲۷)

به لطف محققان در دانشگاه کمبریج، تا حدی می‌توانین مطمئن باشیم که اسحاق نیوتن سندرم آسپرگر یا چیز دیگری در این طیف داشته‌است. این محققان، که استدلال می‌کنند آلبرت اینشتین هم اوتیسم بوده، در میان شواهد خود ذکر می‌کنند که نیوتن تا جایی که می‌توانست از سایر آدم‌ها دوری می‌کرد و هنگامی ‌که پای صحبت‌های روزمره و معمولی به میان می‌آمد، بسیار خجل و کمرو بود. او در حفظ رابطه‌اش با دوستان خوب نبود و به شدت به روال همیشگی خود متکی بود. در نهایت، تعدادی گزارش وجود دارد که نشان می‌دهد او اغلب بر روی کارش متمرکز بود، و حتی چند روز بدون خوردن و خوابیدن کار می‌کرد.

۲۵. جری ساینفلد (۱۹۵۴-حال)

جری ساینفلد، یکی از محبوب‌ترین کمدین‌های تمام دوران‌ها، در چند مصاحبه گفته است که معتقد است در طیف اوتیسم قرار دارد. اگر چه این اختلال هرگز به طور رسمی ‌توسط یک متخصص پزشکی در او تشخیص داده نشده‌است، اما ساینفلد با با اشاره به چالش‌های اجتماعی مختلفی که از دوران کودکی تجربه کرده‌است، و همچنین تمایل خود به فکر کردن زیاد، اعلام کرده که به این اختلال مبتلا است. در حالی که ساینفلد ممکن است خود را مبتلا به سندرم اسپرگر در نظر بگیرد، دیگران در جامعه‌ی اوتیسم در این مورد اختلاف نظر دارند. در حقیقت، کشف ساینفلد کاملا بحث‌برانگیز بوده‌است، و بسیاری احساس می‌کنند که تشخیص او تنها برای روشن شدن مسائل واقعی مفید بوده‌است.

۲۶. ساتوشی تاجری (۱۹۶۵ تا کنون)

زمانی که ساتوشی تاجیری یک کودک بود، بسیار جذب حشرات می‌شد و حتی بچه‌ّای دیگر به او نام مستعار “دکتر. شپش” را داده بودند. تاجیری به عنوان یک بزرگسال، این علاقه را به پدیده‌ی جهانی که همان پوکِمون است تبدیل کرد – که همین سبب شده او الهام‌بخش میلیون‌ها کودک (و بزرگسال!) در سراسر جهان باشد. اما ساتوشی تاجیری نیز در طیف اوتیسم عملکرد بالا قرار دارد. اگرچه او تأیید کرد که در واقع مبتلا به سندرم اسپرگر است، اما در مورد آن در میان عموم صحبت نمی‌کند، بلکه ترجیح او این است که موفقیت‌ها و دستاوردها‌ی‌اش به جای او صحبت کنند.

۲۷. نیکولا تسلا (۱۸۵۶-۱۹۴۳)

نیکولا تسلا به لطف رقیب اصلی خود یعنی توماس ادیسون، که به نظر می‌رسد بسیاری از بهترین ایده‌های او را به سرقت برده، در فقر و تنهایی از دنیا رفت. اخیرا، تسلا در نهایت اعتبار خود را برای بسیاری از ایده‌های فوق‌العاده‌اش به دست آورد. احتمالا این مخترع نیز اوتیستیک بود. با توجه به گزارش‌های زمان تسلا، او از تعداد زیادی از انواع فوبیا رنج می‌برد، بسیار حساس به نور و صدا بود، خود را از همه دور نگه می‌داشت و نسبت به شماره‌ی سه بسیار وسواس داشت.

۲۸. اندی وارهول (۱۹۲۸-۱۹۸۷)

کارشناسانی مانند جودی گولد، مدیر مرکز پیشگام تشخیص اوتیسم در بریتانیا، اصرار دارند که اندی وارهول قطعا مبتلا به اوتیستم بوده‌است. گذشته از این، بسیاری از آثار این هنرمند بر تکرار تمرکز دارد، چیزی که در افراد مبتلا به اوتیسم معمولا شایع است. وارهول در مصاحبه‌ها، تقریبا همیشه به سوالات پاسخ‌های کوتاه و تک کلمه‌ای می‌داد. شواهدی وجود دارد که او دچار اختلال کلامی بوده‌است که در میان کسانی که مبتلا به اوتیسم هستند بسیار رایج است.

بنا به گزارش‌ها او چیزی جز نوع خاصی از لباس زیر به رنگ سبز نمی‌پوشید. با این حال، همه در مورد این‌که وارهول اوتیستی بوده یا نه اتفاق نظر ندارند. کسانی که در برابر این تشخیص استدلال می‌کنند، بر این عقیده هستند که رفتار متفاوت وارهول در تلاش برای “افزایش حس رمز و راز” برآورد شده‌است.

۲۹. لودویگ ویتگنشتاین (۱۸۸۹-۱۹۵۱)

فیلسوف اتریشی لویدویگ ویتگنشتاین یکی دیگر از شخصیت‌های تاریخی الهام‌بخش است که احتمالا مبتلا به اوتیسم بوده‌است. در واقع، معروف‌ترین اثر ویتگنشتاین “رساله‌ی منطقی-فلسفی” بارها و بارها به عنوان یک نمونه‌ی کلاسیک از فرآیند فکر اوتیستیک مطرح شده‌است. نامه‌ها و خاطرات معاصر تحریک مداوم ویتگنشتاین را نشان می‌دهند، مخصوصا زمانی که در چالش برای درک آدم‌های اطراف خود بوده‌است.

۳۰. ویلیام باتلر یتس (۱۸۶۵-۱۹۳۹)

پروفسور مایکل فیتز جرالد، استاد دانشگاه ترینیتی، اخیرا مقاله‌ای را مطرح کرد که می‌گوید چارلز داروین به نوعی از اوتیسم مبتلا بوده‌است، وی ادعا می‌کند که ویلیام باتلر ییتس، شاعر ایرلندی نیز به همین اختلال مبتلا بوده‌است. فیتزجرالد، مشکلات شدید ییتس را در مدرسه مطرح می‌کند، جایی که او به خاطر عدم علاقه و رفتار اجتماعی نامناسب‌اش مورد آزار قرار می‌گرفت. او همچنین این واقعیت را مطرح می‌کند که ییتس سا‌ ‌ها در آرزی رسیدن به ماد گان سوخته‌است، علیرغم این‌که این خانم بی‌علاقگی خود را نسبت به او اعلام کرده‌ بود. با این حال، نویسنده‌ی بیوگرافی ییتس، روی فاستر که خود استاد آکسفورد است، ایده‌ی فیتزجرالد را در رابطه با ییتس رد می‌کند.