انواع شکنجه: 25 وحشیانه ترین فنون شکنجه در تمام تاریخ

شکنجه برای بسیاری از آدم‌های نگون‌بخت یک واقعیت وحشیانه بوده است. ولی ناراحت‌کننده‌ترین حقیقت درباره‌ی وحشیگری شکنجه صرفا در خود عمل شکنجه نهفته نیست، بلکه در راه‌هایی است که آدم‌ها حس غیر طبیعی و منحرفانه‌ای از خلاقیت (و حتی لذت) را در طراحی و خلق ابزارهایی برای ایجاد درد به کار برده‌اند. برای اثبات این نکته، در ادامه به ۲۵ وحشیانه‌ترین انواع شکنجه در تمام تاریخ اشاره می‌کنیم.

۲۵. تشت

به این نوع مجازات “‌نشستن در تشت‌”‌ گفته می‌شود؛ فرد محکوم در یک تشت چوبی قرار داده می‌شد، به طوری که فقط سر وی بیرون می‌ماند. پس از آن،‌ جلاد صورت وی را با شیر و عسل می‌پوشاند؛ به زودی، سر و کله‌ی مگس‌ها پیدا می‌شد و شروع به تغذیه از صورت وی می‌کردند. هم‌چنین به قربانی نیز مرتبا غذا داده می‌شد و به تدریج در ادرار و مدفوع خود دست و پا می‌زد. بعد از چند روز، قارچ‌ها و کرم‌ها شروع به خوردن بدن وی می‌کردند و بدن قربانی زنده زنده فاسد می‌شد.

۲۴. گاو برنزی

به آن گاو سیسیلی نیز گفته می‌شود؛ این نوع از شکنجه در یونان باستان طراحی شده است. قطعه‌ای جامد و برنجی را قالب‌ریزی کرده بودند؛ به طوری که دری از پهلو بر روی آن تعبیه شده بود که باز و بسته، و قفل می‌شد. قربانی را داخل این گاو برنجی قرار می‌دادند و زیر آن آتش می‌افروختند تا به تدریج و به معنی واقعی کلمه، زرد و گداخته می‌شد. قربانی کم کم داخل آن برشته می‌شد و جان می‌سپرد؛ و در تمام مدت، از این درد جانکاه فریاد می‌کشید. این گاو عمدا به گونه‌ای طراحی شده بود که صدای این فریادها را تقویت کند و آن را شبیه غرش یک گاو وحشی به گوش حضار برساند.

۲۳. به چوب آویختن

این روش اعدام و شکنجه بیش از همه مورد علاقه‌ی ولاد میخ‌کشنده یا ولاد دراکولا، فرمانروای رومانی، بود. در کشور رومانی در قرن پانزدهم، قربانی را مجبور می‌کردند روی تیرک تیز و ضخیمی بنشیند. سپس تیرک را بالا می‌بردند و قربانی را رها می‌کردند که به تدریج و به خاطر وزن‌اش کم کم به سمت پایین تیرک حرکت کند (تیرک از مقعد قربانی وارد می‌شد و به تدریج از دهان یا شانه‌های وی بیرون می‌زد). قربانی در این روش ممکن بود تا سه روز زنده بماند؛ گفته می‌شود، ولاد این کار را به یک باره با ۲۰،۰۰۰ قربانی انجام داد؛ و هم‌زمان در طول انجام این جنایت از خوردن غذا لذت می‌برد.

۲۲. چنگال کافران

این وسیله‌ی شکنجه متشکل از یک قطعه‌ی فلزی بود که دو طرف آن دارای چنگالی دو شاخه بود؛ این چنگال به یک بند یا تسمه متصل بود. یک سمت از این چنگال را زیر چانه‌ی قربانی قرار می‌دادند و سر دیگرش نیز روی جناغ سینه قرار می‌گرفت؛ تسمه را نیز دور گردن می‌بستند؛ و به این ترتیب، چنگال سر جای خود محکم می‌ماند. قربانی را با همین وضعیت از سقف آویزان می‌کردند یا به هر شکل معلق نگه می‌داشتند تا نتواند بخوابد. هر وقت سر قربانی از خستگی پایین می‌رفت، این چنگالِ دو طرفه گلو و سینه‌ی وی را سوراخ می‌کرد.

۲۱. شکنجه‌ی گردن

در این مجازات تحقیرکننده و دردناک که بیش‌تر شبیه آزمایش استقامت بود، قلاده‌ای خاردار از جنس فلز یا چوب را به گردن قربانی می‌بستند؛ به طوری که وی قادر نبود راحت و آسوده بماند. شقاوت این مجازات در این حقیقت نهفته بود که قربانی تا چندین روز نمی‌توانست بخوابد، غذا بخوردن، یا حتی سرش را پایین بیاورد.

۲۰. به صلیب کشیدن

با این‌که این مجازات اصولا در دوران باستان انجام می‌شد، ولی امروزه نیز در برخی کشورها هم‌چنان اجرا می‌شود؛ این روش از این جهت به عنوان یکی از مشهورترین روش‌های اعدام شناخته می‌شود که عیسی مسیح را نیز به صلیب کشیدند. در این روشِ اعدام که عمدا بسیار آهسته و دردناک طراحی شده است، فرد محکوم را به دو تیرک بزرگِ عموم بر هم می‌بستند یا میخکوب می‌کردند؛ قربانی آن‌قدر در این حالت می‌ماند که معمولا بعد از چند روز جان می‌سپرد.

۱۹. گهواره‌ی یهودا

در این مجازات وحشتناک که به مورد ۲۳ (یعنی به چوب آویختن) نیز بی‌شباهت نیست، قربانی را روی گهواره‌ای هرمی شکل می‌نشاندند؛ دست‌ها و پاهای قربانی به گونه‌ای با طناب بسته می‌شد که فشار کامل بر روی مقعد وی متمرکز شود؛ قربانی آن قدر در این حالت باقی می‌ماند که به تدریج نوک هرم وارد بدن‌اش می‌شد. معمولا برای آن‌که قربانی سراسر دچار درد و تحقیر شود، وی را کاملا برهنه می‌کردند و وسیله‌ی شکنجه را نیز به ندرت شستشو می‌دادند. به این ترتیب، اگر این ابزارِ شکنجه قربانی را از پا در نمی‌آورد، عفونت ناشی از آن، وی را از بین می‌برد.

۱۸. سرب پاش

این وسیله که معمولا با سرب یا قیر مذاب، یا آب جوش یا روغن داغ پر می‌شد، برای شکنجه‌ی قربانی به کار می‌رفت؛ به این ترتیب که محتویات این وسیله را روی شکم یا دیگر قسمت‌های بدن قربانی نظیر چشم می‌ریختند و وی را شکنجه می‌کردند. در ادامه، شکنجه‌گر با استفاده از این وسیله نقره‌ی مذاب را در چشمان قربانی جاری می‌کرد که در نتیجه قربانی به دردی جانکاه دچار می‌شد و سرانجام از بین می‌رفت.

۱۷. دوشیزه‌ی آهنین (آیرون میدن)

این وسیله‌ی شکنجه شامل یک محفظه‌ی آهنی با در لولایی است که درون‌ آن پوشیده از میخ‌های بزرگ است؛ این میخ‌ها آن‌قدر زیاد هستند که قربانی را درون این محفظه محاصره می‌کنند. شکل مخروطی این محفظه به قربانی اجازه‌ی هیچ تحرکی را نمی‌دهد، زیرا هر گونه حرکتی به جهات مختلف باعث می‌شود تعدادی از میخ‌های بی‌شمار درون محفظه وارد بدن قربانی شود. بازجو سوال‌ها را با فریاد از قربانی می‌پرسد و هم‌زمان آن‌ها را با لبه‌های دندانه‌دار مورد اصابت قرار می‌دهد.

۱۶. تابوت شکنجه

محبوب‌ترین فن شکنجه در میان شکنجه‌گران قرون وسطایی تابوت شکنجه نام داشت. در این روش قربانی را داخل یک قفس فلزی قرار می‌دادند که تقریبا هم اندازه‌ی بدن یک انسان بود؛ به همین خاطر اسم آن را تابوت گذاشتند. شکنجه‌گران قربانیان سنگین‌وزن را درون قفس‌های کوچک‌تر قرار می‌دادند تا عذاب و ناراحتی‌شان بیش‌تر شود؛ سپس قفس را از درخت یا تیر چوبی آویزان می‌کردند. معمولا قربانیان آن‌قدر به همان حالت می‌ماندند تا کلاغ‌ها می‌آمدند و از بقایای آن‌ها تغذیه می‌کردند.

۱۵. خرد کننده‌ی انگشت

با این‌که انواع گوناگونی از این وسیله‌ی شکنجه وجود دارد،‌ ولی کارکرد همه‌ی آن‌ها مشابه‌ است. این وسیله نه تنها برای خرد کردن تدریجی انگشت‌های دست و پا طراحی شده‌اند، بلکه ابزارهای بزرگ‌تری نیز برای خرد کردن زانوها و آرنج‌ها استفاده می‌شد. هم‌چنین ابزاری به نام خرد کننده‌ی سر هم وجود داشت که همین کار را با جمجمه‌ی قربانیان انجام می‌داد. قصد اولیه‌ی سازندگان این وسایل معمولا حرف کشیدن از قربانیان بود؛ این ابزار در قرون وسطی استفاده می‌‌شد.

۱۴. شکنجه با طناب

طناب راحت‌ترین ابزار برای شکنجه بوده است، زیرا به راحتی همه‌ جا پیدا می‌شود و برای انجام مجازات‌های وحشتناک به راحتی شکل می‌پذیرد. برای مثال، از طناب برای بستن قربانی به درخت استفاده می‌کردند؛ سپس وی را به همین صورت بی دفاع رها می‌کردند تا در معرض حمله‌ی حیوانات یا دیگر انسان‌ها قرار بگیرد؛ هم‌چنین قربانی را با استفاده از طناب از تیرک چوبی آویزان، و از وی به عنوان وسیله‌ای برای سرگرمی استفاده می‌کردند؛ این سرگرمی و تفریح عاقبت به مرگ قربانی ختم می‌شد؛ از دیگر روش‌های رایج استفاده از طناب در شکنجه این بود که اندام‌های قربانی را با استفاده از آن به یک یا چندین اسب می‌بستند و آن‌ها را به دویدن وا می‌داشتند؛ در نهایت این کار باعث از هم گسستن اندام قربانی می‌شد.

۱۳. گیوتین

گیوتین یکی از بدنام‌ترین ابزار اعدام در تاریخ است که از یک تیغه‌ی تیز بزرگ متصل به یک طناب تشکیل شده است. سر قربانی را در وسط یک چارچوب قرار می‌دادند و تیغه را رها می‌کردند تا سر وی را از تن‌اش جدا کند. از آن‌جا که سر بریدن روشی سریع و بدون درد تلقی می‌شد (حداقل در مقایسه با دیگر روش‌های شکنجه و اعدام کم‌تر دردناک است)، غالبا از گیوتین به عنوان انسانی‌ترین روش اعدام یاد می‌کردند.

۱۲. قاب کشنده

این وسیله برای در آوردن مفاصل بدن قربانی استفاده می‌شد، و بسیاری باور داشتند این شکنجه دردناک‌ترین شکل شکنجه در قرون وسطی بوده است. این وسیله‌ی شکنجه از یک قاب چوبی و دو طناب متصل به پایین قاب و دو طناب دیگر متصل به دسته‌های بالای قاب تشکیل می‌شد. وقتی قربانی را به این قاب می‌بستند، شکنجه‌گر شروع به چرخاندن دسته‌های بالای قاب می‌کرد. در نهایت، بدن قربانی آن‌قدر کش می‌آمد که اندام‌های وی جا به جا می‌شدند. با این حال، شکنجه‌گر (فقط برای این‌که مطمئن شود اندام‌های قربانی واقعا از جا در آمده باشند) به چرخاندن دسته‌ها ادامه می‌داد تا این‌که اعضای بدن قربانی کاملا از هم می‌گسستند.

۱۱. قیچی زبان

این وسیله‌ که بیش‌تر شبیه یک قیچی عجیب و غریب است، به آسانی می‌توانست زبان قربانی را ببرد. دهان قربانی را با استفاده از ابزار دیگری که برای همین کار طراحی شده بود، باز می‌کردند، و سپس گیره‌های محکم قیچی آهنی زبان قربانی را به سختی و با رنج و عذاب فراوان در میان خود قرار می‌دادند. وقتی زبان به اندازه‌ی کافی میان دو گیره محکم ‌می‌شد، شکنجه‌گر پیچ قیچی را می‌چرخاند تا زبان قربانی به طور کامل جدا شود.

۱۰. شکنجه‌ با موش

بودن در نزدیکی یک موش به اندازه‌ی کافی دردآور است؛ ولی قطعا این میزان از درد در قرون وسطی کافی نبوده است. یکی از دیوانه‌وارترین روش‌های شکنجه در تمام دوران، شکنجه با موش است؛ در این روش،‌ قفسی را روی بدن قربانی می‌گذاشتند که از یک سمت باز بود. داخل قفس را پر از جوندگان بزرگ می‌کردند و روی قفس آتش روشن می‌کردند. این جوندگان به خاطر غریزه‌ی طبیعی خود، دائما سعی می‌کردند از آتش فرار کنند. بنابراین، موش‌ها برای فرار از آتش شروع به کندن سطح زیر پای‌شان می‌کردند؛ این وضعیت به مرگ قربانی بخت‌ برگشته منجر می‌شد.

۹. صندلی شکنجه

به این وسیله‌ی شکنجه صندلی یهودا نیز گفته می‌‌شود؛ صندلی شکنجه وسیله‌ای وحشت‌آور و خطرناک بود که در سیاه‌چال‌های قرون وسطی از آن‌ها یافت می‌شد. این وسیله که تا قرن نوزدهم نیز در اروپا استفاده می‌شد، یک صندلی بود که هر سطح آن را با ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ میخ پوشانده بودند؛ بندهایی نیز برای بستن قربانیان به این صندلی در کنار آن وجود داشتند. در زیر این صندلی که از آهن ساخته می‌شد،‌ فضایی برای روشن کردن آتش نیز تعبیه شده بود. از این وسیله معمولا برای حرف کشیدن و اعتراف گرفتن از آدم‌ها استفاده می‌شد؛ آن‌ها با دیدن افرادی که بر روی این صندلی شکنجه می‌شدند، کم کم به حرف می‌آمدند.

۸. کفش‌های سیمانی

کفش‌های سیمانی نخستین بار توسط گروه‌های مافیایی آمریکایی استفاده شد؛ آن‌ها دشمنان، خائنان، و جاسوسان را می‌گرفتند و پای‌شان را در بلوک‌های سیمانی قرار می‌دادند، و سپس داخل بلوک‌ها را پر از سیمان می‌کردند. وقتی سیمان خشک ‌می‌شد، قربانی را زنده زنده در رودخانه یا در عمق آب می‌انداختند.

۷. چنگال‌های سینه بُر

با این‌که زنان در معرض بسیاری از فنون شکنجه‌ای قرار داشتند که در این مقاله ذکر شده‌اند، ولی این یک مورد به صورت انحصاری برای آن‌ها طراحی شده بود. این چنگال‌ها که باعث خون‌ریزی بسیار می‌شدند، غالبا به صورت داغ و گداخته بر روی سینه‌‌های زنان قرار می‌گرفتند و نوک تیز آن‌ها وارد پوست بدن می‌شد. سپس با فشار و به صورت ناگهانی کشیده می‌شدند و همراه خود تکه‌های گوشت و خون رو را بیرون می‌کشیدند.

۶. قیچی کروکودیل

این انبر آهنی غالبا برای قطع اعضای بدن افرادی استفاده می‌شد که قصد کشتن پادشاه را داشتند؛ این انبر آهنی را روی آتش می‌گداختند و سپس در محل مورد نظر، روی عضو بدن قربانی قرار می‌دادند و با نیروی زیاد آن‌ را از بدن جدا می‌کردند.

۵. ازدواج جمهوری خواهان

علاوه بر استفاده از گیوتین و آتش زدن با هیزم، این روش اعدام نیز در طول انقلاب فرانسه توسط ژان باپتیست صورت می‌گرفت. در این نوع اعدام، زنان و مردان برهنه را به یکدیگر می‌بستند و درون آب سرد می‌انداختند تا غرق شوند. چنان‌چه آب سرد موجود نبود، آن‌ها را فقط با شمشیر و سرنیزه مورد اصابت قرار می‌دادند. در آن زمان، معمولا از این روش برای اعدام راهبه‌ها و کشیشان استفاده می‌کردند.

۴. چرخ استخوان شکن

این وسیله‌ی شکنجه که به چرخ کاترین نیز مشهور است، برای کشتن تدریجی قربانی به کار می‌رفت. ابتدا، دست و پای قربانی را به پره‌های یک چرخ بزرگ چوبی می‌بستند؛ این چرخ را به آرامی می‌چرخاندند و هم‌زمان، شکنجه‌گر با یک چکش آهنی به دست و پاهای قربانی ضربه می‌زد و نواحی مختلف بدن‌اش را در هم می‌شکست. وقتی استخوان‌های قربانی شکسته شد، وی را روی چرخ رها می‌کردند تا بمیرد، یا وی را در محلی مرتفع قرار می‌دادند تا پرندگان زنده زنده از گوشت وی تغذیه کنند. در حقیقت، این فرایند آن‌چنان کُند و آهسته انجام می‌شد که قربانی ممکن بود چندین روز به همین صورت زنده بماند و عاقبت در اثر کم‌آبی جان‌اش را از دست بدهد. گاهی اوقات، فرمان کشتن از روی ترحم (ضربه‌ی رحمت) شامل حال قربانی می‌شد و به جلاد دستور می‌دادند که با یک ضربه‌ی کشنده بر سینه و شکم قربانی، به رنج و عذاب وی پایان دهد.

۳. الاغ اسپانیایی

یکی از ابزارهای شکنجه در دوران تفتیش عقاید در اسپانیا و شاید یکی از وحشیانه‌ترین آن‌ها، وسیله‌ای است شبیه گرده‌ی الاغ که در واقع،‌ تخته‌ی چوبی عمودی است با یک لبه‌ی تیز به صورت V برعکس. قربانی را برهنه می‌کردند و روی آن می‌نشاندند، سپس شکنجه‌گر به دو پای قربانی وزنه‌های مختلفی می‌انداخت تا این‌که لبه‌ی تیز این وسیله بدن قربانی را از وسط می‌برید.

۲. شکنجه با اره

در این روش، قربانی را از پا آویزان می‌کردند، تا در تمام مدت طولانی شکنجه، خون دائما در سرش جریان داشته باشد و هشیار بماند.  شکنجه‌گر از بین پاهای قربانی شروع به اره می‌کرد تا این‌که وی کاملا به دو قسمت تبدیل شود. ولی در اغلب اوقات، برای افزایش و طولانی شدن درد فقط تا شکم قربانی را اره می‌کردند.

۱. دار زدن، بیرون کشیدن روده‌ها، و به چهار بخش کردن

در طول قرون وسطی، مجازات خیانت‌کاران بزرگ این بود که آن‌ها را به دار می‌آویختند، روده‌های‌شان را می‌کشیدند، و آن‌گاه در ملاء عام به چهار بخش تقسیم می‌کردند؛ البته با این‌که این نوع شکنجه و اعدام در ۱۸۱۴ منسوخ شد، ولی در سال‌های پیش از آن هزاران نفر به همین شکل کشته شدند. در این فن شکنجه، قربانی را در یک چارچوب یا نرده‌ی چوبی تا محل اعدام می‌کشاندند. سپس وی را برای مدت کوتاهی تا نزدیکی مرگ از دار آویزان می‌کردند، سپس وی را پایین می‌آوردند و روده‌ها و آلت تناسلی‌اش را بیرون می‌کشیدند و در برابر چشمان‌اش آتش می‌زدند. آن‌گاه سر قربانی می‌بریدند و بدن‌اش را به چهار بخش تقسیم می‌کردند.