هر جا بروید، اول باید خودروی‌تان را پارک کنید. با این‌که گفتن‌اش آسان‌تر از عمل کردن است، ولی وقتی صحبت از یافتن جای پارک به میان می‌آید، برخی راهکارها از برخی راه‌حل‌های دیگر موثر و کارآمدتر هستند. این همان چیزی است که اندرو ویلکی، استادیار روانشناسی در دانشگاه کریستوفر نیوپورت ایالت ویرجینیا، هنگامی که رفتار آدم‌ها را در پارکینگ‌های عمومی یا خیابان‌ها مشاهده می‌کند، بارها و بارها شاهد آن بوده است و به آن روانشناسی پارک خودرو می گوید.
موضوع سر چیست؟
چرا برای یافتن جای پارک مناسب در اولین محل، این‌قدر انرژی صرف می‌کنیم؟ حتی وقتی هوا بسیار دلپذیر است و کمی پیاده‌روی تا محل کار می‌تواند برای سلامتی‌مان نیز مفید باشد، باز هم سر نزدیک‌ترین محل پارک باید کلی دردسر بکشیم؟
ویلکی به نشریه‌ی تودی می‌گوید: “پاداشِ یافتن یک جای پارک خوب، این است که به سرعت به مقصدمان می‌رسیم. حسی از یک موفقیت، حسی از رضایت، و شاید کمی پیروزی به ما دست می‌دهد، زیرا می‌دانیم برای پارک کردن در بهترین نقطه باید با دیگران رقابت کنیم – ‘من آن جا را گرفتم، تو نتوانستی’” وی تاکید می‌کند، تمایل داریم احتمال رسیدن به جای پارک مناسب را از پیش در ذهن‌مان تصور کنیم. یافتن یک جای مناسب برای پارک، برای‌مان به یک رویداد خاطره‌انگیز تبدیل و باعث می‌شود احتمال رسیدن به همان جای پارک را در دفعات بعدی در ذهن‌مان افزایش دهیم، بنابراین دائما به دنبال همان جای پارک قبلی می‌گردیم. این مسئله برای برخی از ما به یک عادت تبدیل شده است. در ادامه به چند مورد برای موفقیت در یافتن جای پارک اشاره می‌کنیم:
روانشناسی پارک خودرو: پارک کردن در نزدیک‌ترین مکان به مقصد
وقتی آدم‌ها وارد پارکینگ یک مرکز خرید معمولی می‌شوند – مکانی که پر از جای پارک خالی است، ولی هیچ کدام به در ورودی نزدیک نیستند – عموما از دو راهکار استفاده می‌کنند:
جستجوی فعال: به این صورت که، تمام ردیف‌ها را بالا و پایین می‌کنند، و به دنبال جای پارکی می‌گردند که نسبت به بقیه به در ورودی نزدیک‌تر باشد.
پارک کردن در نزدیک‌ترین جای پارک به در ورودی: در امتداد هر ردیف، نزدیک‌ترین محل پارک خالی را به در ورودی انتخاب و خودروشان را پارک می‌کنند.
برنده کسی است که: خودرو را در نزدیک‌ترین جای پارک به در ورودی پارک می‌کند. این شخص زودتر از دیگری وارد فروشگاه می‌شود.
ویلکی می‌گوید: “آدم‌هایی که مدام پارکینگ را به دنبال یک جای پارک نزدیک‌تر، بالا و پایین می‌کنند … زمانی بیشتر را برای این جستجو صرف می‌کنند، ولی وقتی عاقبت خودروشان را پارک می‌کنند، نسبت به شخصی که از راهکار دوم استفاده کرده است، به هیچ وجه نزدیک‌تر به در ورودی پارک نکرده است – چه بر اساس فاصله و چه بر اساس تعداد قدم”.
“این کار باعث هدر رفتن زمان می‌شود، ولی هیچ فایده‌ای ندارد. این قبیل افراد به هیچ وجه مسافت کم‌تر را طی نمی‌کنند.”
وی بر اساس مشاهدات‌اش در پارکینگ‌های عمومی به این نتیجه رسیده است مردان غالبا از راهکار دوم استفاده و در نزدیک‌ترین جای ممکن پارک می‌کنند، در حالی که زنان معمولا به دنبال یک جای نزدیک‌تر می‌گردند.
بشین و صبر کن
وقتی پارکینگ عمومی یا خیابان‌ها به طور کلی پر از خودرو هستند، مثلا شب‌های عید، هدفْ تغییر می‌کند و از یافتن جای پارک مناسب، به یافتن جای پارک – به هر شکل – تبدیل می‌شود، بنابراین راننده‌ها در این شرایط از دو راهکار استفاده می‌کنند:
جستجوی فعال: کل پارکینگ و خیابان‌ها را بالا و پایین می‌کنند، و اگر جای خالی گیر نیاوردند، باز هم به جستجو ادامه می‌دهند.
بشین و صبر کن: وارد پارکینگ یا خیابان مورد نظر می‌شوند، در یک مکان مناسب توقف می‌کنند و منتظر می‌مانند شخصی از یک ساختمان بیرون بیاید و یک جا خالی شود.
برنده کسی است که: نشسته و صبر کرده است. شاید این کار کمی بیشتر زمان ببرد، ولی احتمال موفقیت‌اش بیشتر است. ویلکی بر اساس مشاهدات طولانی‌مدت‌اش در پارکینگ پر رفت‌و‌آمد یک دانشگاه، دریافت: “آدم‌هایی که از راهکار بشین و صبر کن استفاده می‌کنند، معمولا برای رسیدن به جای پارک 8 تا 12 دقیقا صبر می‌کنند، ولی تقریبا در همه حال به جای پارک دست پیدا می‌کنند.”
وی می‌افزاید، کسانی که دائما در حال جستجو هستند فقط به اندازه‌ی یک‌سوم حالاتْ شانس موفقیت دارند، در حالی که زمان بیش‌تری را نیز صرف می‌کنند.
بی‌خیالِ در ورودی شوید
بیشتر آدم‌ها دوست دارند مستقیما جلوی در ورودی پارک کنند، فارغ از این‌که چه‌قدر دردسر می‌کشند یا حتی راه‌شان دورتر می‌شود. پارک کردن در خیابان‌های اطراف یا در محیط پیرامون یک پارکینگ عمومی می‌تواند راه‌تان را واقعا نزدیک‌تر کند.
متین و آرام باشید
وقتی منتظر یک جای خالی هستید، هرگز سماجت و بی‌قراری نکنید. طبق یک پژوهش، آدم‌هایی که متوجه می‌شوند شخصی منتظر جای پارک آن‌ها است، ناخودآگاه مدت زمان بیش‌تری طول می‌دهند تا از جای پارک خارج شوند، و حتی اگر آن شخص اقدام به بوق زدن کند، بیشتر از حد معمول آن‌ها را معطل خواهند کرد.
ویلکی خاطرنشان می‌کند، آدم‌ها شاید یک جای پارک را جزء قلمروی خود بدانند. هم‌چنین آن‌ها هنگام یافتن یک جای پارک، تا حدودی شبیه حیوان گرسنه‌ای می‌شوند که به دنبال غذا می‌گردد. بنابراین، وقتی افراد زیادی برای یافتن منابع محدود یا یکدیگر رقابت می‌کنند، تنش ایجاد می‌شود. وی می‌افزاید، خشم و غضب در مورد یافتن جای پارک، یک مسئله‌ی واقعی است و افرادی که در این شرایط فکر می‌کنند “من حتما برنده می‌شوم، من حتما به این جای پاک می‌رسم” ممکن است تصمیم‌هایی بگیرند که از آن پشیمان شوند.
ویلکی می‌گوید: “سعی کنید به این کار مثل یک رقابت نگاه نکنید. این مسئله را درک کنید که همیشه قرار نیست به یک جای پارک مناسب و عالی برسید، پس سعی کنید از این کار دست بردارید.”