بیماری صرع چیست؟ صرع یک اختلال مزمن است که باعث تشنج های ناخواسته و مکرر می‌شود. تشنج، افزایش ناگهانی فعالیت الکتریکی در مغز است. دو نوع تشنج وجود دارد. تشنج‌های عمومی که تمام مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهند و تشنج‌های جزئی که بر یک بخش از مغز اثر می‌کنند. تشخیص یک تشنج خفیف می‌تواند سخت باشد. تشنج خفیف ممکن است چند ثانیه طول بکشد که در این زمان شما هوشیاری خود را از دست می‌دهید. تشنج‌های قوی‌تر می‌توانند باعث بروز اسپاسم و تکان‌های غیر قابل کنترل عضلات شوند و ممکن است چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشند.
در زمان یک تشنج قوی‌تر، فرد گیج می‌شود و یا هوشیاری خود را از دست می‌دهد. پس از آن هیچ چیزی از این اتفاق را به یاد نمی‌آورد. صرع یک اختلال مغزی رایج است که ۶۵ میلیون نفر در سراسر دنیا به آن دچارند. هر کسی ممکن است به صرع مبتلا شود اما بروز صرع و تشنج در کودکان و افراد مسن بیشتر است. همچنین در مردان بیشتر از زنان اتفاق می‌افتد. صرع، درمانی ندارد اما می‌توان با دارو و برخی روش‌های دیگر این اختلال را کنترل کرد.
دلایل بروز تشنج
بروز تشنج دلایل زیادی دارد از جمله:
- – تب بالا
- – آسیب به سر
- – قند خون بسیار پایین
- – ترک الکل
علائم صرع
تشنج، علامت اصلی صرع است. علائم از فردی به فرد دیگر و بر اساس نوع تشنج متفاوت هستند.
تشنج‌های موضعی (جزئی)
یک تشنج جزئی ساده، از دست دادن هوشیاری را شامل نمی‌شود. این علائم عبارتند از:
- – تغییر احساس چشایی، بویایی، دیداری، شنیداری یا لامسه
- – سرگیجه
- – لرزش و تکان خوردن اندام‌ها
تشنج جزئی پیچیده شامل از دست دادن آگاهی یا هوشیاری می‌شود. علائم دیگر آن عبارتند از:
- – خیره شدن بی هدف
- – عدم پاسخ
- – انجام حرکات تکراری
تشنج کلی( جنرال)
تشنج‌های کلی، تمام مغز را در بر می‌گیرند. در این‌جا شش نوع تشنج وجود دارد:
- تشنج ابسنس یا صرع کوچک که باعث خیره شدن بی هدف می‌شود. این نوع از تشنج ممکن است باعث حرکات تکراری مانند فشردن لب‌ها یا پلک زدن نیز بشود. همچنین از دست دادن هوشیاری کوتاه مدت نیز دارد.
- تشنج تونیک باعث سفتی عضلات می‌شود
- تشنج آتونیک باعث از دست رفتن کنترل عضلات و افتادن ناگهانی فرد می‌شود
- تشنج کلونیک که با حرکات تکراری صورت، گردن و دست‌ها همراه است.
- تشنج میوکلونیک باعث حرکت سریع دست‌ها و پاها می‌شود.
- تشنج تونیک – کلونیک که تشنج گراندمال نیز گفته می‌شود.
علائم آن عبارتند از:
- – سفت شدن بدن
- – لرزش
- – از دست دادن کنترل مثانه یا روده
- – گاز گرفتن زبان
- – از دست دادن هوشیاری
- پس از تشنج ممکن است چیزی را به خاطر نیاورید یا این‌که به مدت چند ساعت احساس بیماری کنید.
محرک‌های تشنج صرعی
برخی افراد می‌توانند چیزها یا موقعیت‌های محرک تشنج را تشخیص دهند.
برخی از رایج‌ترین محرک‌ها عبارتند از:
- – بی‌خوابی
- – بیماری یا تب
- – استرس
- – چراغ‌های روشن، چراغ‌های چشمک زن
- – کافئین، الکل، داروها
- – حذف وعده‌های غذایی، پرخوری یا مواد غذایی خاص
تشخیص محرک‌ها همیشه آسان نیست. یک اتفاق، همیشه به این معنا نیست که چیزی محرک است. معمولا ترکیبی از عوامل باعث تحریک یک تشنج می‌شوند.
یک روش خوب برای یافتن محرک‌های تشنج، یادداشت کردن است. پس از هر تشنج، موارد زیر را یادداشت کنید:
- – روز و زمان
- – در حال انجام چه فعالیتی بودید
- – چه چیزی در اطراف‌تان اتفاق می‌افتاد
- – منظره‌ها، بوها و صداهای غیرطبیعی
- – استروسرهای ( عوامل استرس‌زا) غیر طبیعی
- – در حال خوردن چه چیزی بودید یا چه مدت از زمان غذا خوردن شما گذشته بوده
- – سطح خستگی شما و کیفیت خواب‌تان در شب قبل
همچنین می‌توانید از این یادداشت برای دیدن این‌که داروها موثرند یا نه نیز استفاده کنید. توجه کنید که قبل و بعد از تشنج چه احساسات و عوارضی داشتید.
هنگام مراجعه به پزشک، یادداشت را با خود ببرید. این کار می‌تواند برای تطبیق داروها یا درمان‌های دیگر مفید باشد.
آیا صرع ارثی است؟
۵۰۰ ژن وجود دارند که با صرع در ارتباط هستند. ژنتیک ممکن است یک آستانه تشنج طبیعی برای شما فراهم کند. اگر آستانه تشنج پایینی داشته باشید، شما در برابر محرک‌های تشنج آسیب‌پذیرتر هستید. آستانه بالاتر به معنای احتمال کمتر بروز تشنج است.
گاهی وقت‌ها صرع در خانواده‌ها ارثی است. اما بازهم احتمال ارثی بودن این مشکل بسیار پایین است. اکثر والدین مبتلا به صرع، کودکان مبتلا ندارند.
به طور کلی، خطر صرع در سن ۲۰ سالگی، ۱ درصد یا یک نفر از هر ۱۰۰ نفر است. اگر والدین شما به دلایل ژنتیکی صرع دارند، احتمال ابتلای شما به ۲ تا ۵ درصد می‌رسد.
اگر والدین شما به دلایل دیگری مانند سکته یا آسیب مغزی صرع دارند، بر روی احتمال ابتلای شما به صرع تاثیر نمی‌گذارد.
برخی شرایط خاص مانند توبروز اسکلروزیس و نوروفیبروماتوز می‌توانند باعث تشنج شوند. این بیماری‌ها ارثی هستند.
صرع بر توانایی بچه دار شدن شما تاثیر نمی‌گذارد. اما برخی داروهای صرع می‌توانند بر نوزاد متولد نشده شما تاثیر بگذارند. داروهای خود را قطع نکنید اما قبل از باردار شدن یا به محض اطلاع از بارداری خود با پزشک مشورت کنید.
اگر به صرع مبتلا هستید و قصد تشکیل خانواده دارید، به مشاور ژنتیک مراجعه کنید.
دلیل صرع
از میان ۶ نفر از هر ۱۰ نفر مبتلا به صرع، دلیل ابتلا مشخص نیست. عوامل متعددی می‌توانند باعث صرع شوند.
دلایل احتمالی عبارتند از:
- – آسیب مغزی
- – آسیب مغزی پس از انجام عمل جراحی روی مغز ( صرع پس از آسیب)
- – بیماری جدی یا تب بالا
- – سکته که دلیل اصلی ابتلا به صرع در افراد بالای ۳۵ سال است
- – بیماری های عروقی دیگر
- – نبود اکسیژن در مغز
- – تومور یا کیست مغزی
- – دمانس یا آلزایمر
- – استفاده مادر از دارو، آسیب قبل از زایمان، نقص در مغز یا نبود اکسیژن در هنگام تولد
- – بیماری‌های عفونی مانند ایدز و مننژیت
- – ژنتیک یا اختلالات رشد یا بیماری‌های عصبی
ارث، در برخی از انواع صرع نقش دارد. به طور کلی، ۱ درصد احتمال ابتلا به صرع تا قبل از ۲۰ سالگی وجود دارد. اگر والدین شما صرع داشته و این صرع ژنتیکی است، احتمال ابتلا تا ۲ تا ۵ درصد افزایش می‌یابد.
ژنتیک ممکن است برخی افراد را به تشنج ناشی از محرک‌های محیطی، آسیب‌پذیرتر کند.
صرع ممکن است در هر سنی به وجود بیاید. تشخیص آن معمولا در سنین اولیه کودکی یا پس از ۶۰ سالگی است.
تشخیص صرع
اگر شک به داشتن تشنج دارید، زود به پزشک مراجعه کنید. تشنج می‌تواند نشانه یک مشکل پزشکی جدی باشد.
سابقه پزشکی و علائم شما در تصمیم‌گیری پزشک برای انجام آزمایش‌ها کمک می‌کند. احتمالا برای بررسی توانایی‌های حرکتی و عملکرد مغزی به آزمایش عصبی نیاز دارید.
برای تشخیص صرع، موارد دیگری که باعث تشنج می‌شوند را باید مهار کرد. ممکن است پزشک شما، آزمایش کامل خون و مواد شیمیایی خون را تجویز کند.
آزمایش خون برای بررسی موارد زیر به کار می‌رود:
– علائم بیماری‌های عفونی
– عملکرد کبد و کلیه
– سطح گلوکز خون
الکتروانسفالوگرام (EEG) رایج‌ترین آزمایش برای تشخیص صرع است. اول، الکترودها با یک خمیر به پوست سر وصل می‌شوند. این یک آزمایش غیر ورودی و بدون درد است. ممکن است از شما بخواهند که کار خاصی انجام دهید. در برخی موارد، آزمایش در هنگام خواب انجام می‌شود. الکترودها فعالیت الکتریکی مغز را ضبط می‌کنند. چه تشنج داشته باشید چه نه، تغییر الگوی امواج مغزی در صرع، رایج است.
آزمایش‌های تصویری می‌توانند تومورها و دیگر موارد غیر طبیعی که باعث تشنج می‌شوند را نشان دهند. این آزمایش‌ها عبارتند از:
– MRI
– برش‌نگاری با گسیل پوزیترون (PET)
– مقطع‌نگاری رایانه ای تک‌فوتونی
اگر بدون دلیل مشخص یا قابل بازگشتی تشنج داشتید، صرع تشخیص داده می‌شود.
درمان صرع
اکثر افراد می‌توانند صرع را کنترل کنند. برنامه درمانی شما بر اساس شدت علائم، سلامت‌تان و پاسخ شما به درمان خواهد بود.
برخی گزینه‌های درمانی عبارتند از:
– داروهای ضد صرع ( ضد تشنج): این داروها می‌توانند تعداد تشنج‌ها را کاهش دهند. در برخی افراد، تشنج را کاملا از بین می‌برند. برای تاثیر بیشتر، این داروها باید دقیقا بر اساس تجویز، مصرف شوند.
– محرک عصب واگ: این وسیله از طریق عمل جراحی زیر پوست قفسه سینه گذاشته می‌شود و به صورت الکتریکی، عصبی که در گردن شما هست را تحریک می‌کند. این وسیله می‌تواند به جلوگیری از تشنج کمک کند.
– رژیم کتوژنیک: بیش از نیمی از افرادی که به دارو پاسخ نمی‌دهند از این رژیم غذایی پر چرب و کم کربوهیدرات سود می‌برند.
– جراحی مغز: ناحیه‌ای از مغز که باعث تشنج می‌شود را می‌توان درآورد یا تغییر داد.
تحقیقات درمورد درمان‌های جدید ادامه دارد. یک درمان که می‌تواند در آینده در دسترس باشد، تحریک عمیق مغز است. این، روشی است که در آن الکترودها در مغز قرار می‌گیرند. سپس یک ژنراتور در قفسه سینه شما قرار می‌گیرد. ژنراتور، پیام های الکتریکی را به مغز می‌فرستد تا تشنج‌ها را کاهش دهد.
یک روش تحقیقاتی دیگر شامل وسیله‌ای شبیه به یک تنظیم کننده می‌شود. این وسیله الگوی فعالیت مغزی را بررسی کرده و شارژ الکتریکی یا دارو را برای متوقف کردن تشنج می‌فرستد.
جراحی های داخلی مینیمال و پرتوجراحی نیز تحت بررسی هستند.
داروهایی برای صرع
اولین دارو برای صرع، داروی ضد تشنج است. این داروها به کاهش تعداد و شدت تشنج‌ها کمک می‌کنند. این‌ها نمی‌توانند تشنجی که در جریان است را متوقف کنند، همچنین درمانی برای صرع نیز نیستند.
داروها جذب معده می‌شوند. سپس از طریق جریان خون به مغز می‌روند. بر پیام رسان‌های عصبی به گونه‌ای اثر می‌کنند که فعالیت الکتریکی که باعث تشنج می‌شود را کاهش دهند.
داروهای ضد تشنج از لوله گوارش عبور کرده و از طریق ادرار دفع می‌شوند.
داروهای ضد تشنج زیادی در بازار وجود دارد. پزشک می‌تواند بسته به نوع تشنجی که دارید، یک یا ترکیبی از چند دارو را برای‌تان تجویز کند.
داروهای رایج صرع عبارتند از:
- – لوتیراستام (کپرا)
- – لاموتریژین (لامیکتال)
- – توپیرامات (Topamax)
- – والپروئیک اسید (پاکوت)
- – کاربامازپین (تگرِتول)
- – اتوسوکزوماید (زارونتین)
این داروها معمولا به شکل قرص، مایع یا تزریق در دسترس هستند و یک یا دو بار در روز مصرف می‌شوند. شما با کمترین دوز ممکن شروع می‌کنید که می‌تواند تا زمان اثر گذاری، تنظیم شود. این داروها باید به طور ثابت و طبق تجویز مصرف شوند.
برخی از عوارض جانبی ممکن عبارتند از:
- – خستگی
- – سرگیجه
- – راش پوستی
- – هماهنگی نامناسب
- – مشکلات حافظه
از عوارض جانبی نادر اما جدی می‌توان از افسردگی و التهاب کبد یا اندام‌های دیگر نام برد.
صرع برای هر کسی متفاوت است اما اکثر افراد با داروهای ضد تشنج بهبود می‌یابند. برخی کودکان مبتلا به صرع، مشکل‌شان رفع شده و می‌توانند مصرف دارو را متوقف کنند
آیا عمل جراحی، گزینه‌ای برای کنترل صرع است؟
اگر دارو نتواند تعداد تشنج‌ها را کاهش دهد، گزینه بعدی، عمل جراحی است.
شایع‌ترین جراحی، برداشت قسمتی از مغز است. این روش، برداشت آن قسمت از مغز است که تشنج در آن شروع می‌شود. اغلب، لوب گیجگاهی، طی روشی به نام لوبکتومی گیجگاهی برداشته می‌شود. در برخی موارد، این می‌تواند فعالیت تشنج را متوقف کند.
در برخی موارد، در طی این عمل جراحی بیدار نگه داشته می‌شوید. بنابراین پزشکان می‌توانند با شما صحبت کنند و از برداشت قسمت‌هایی از مغز که عملکردهای مهم مانند بینایی، شنوایی، گفتار و حرکت را کنترل می‌کنند، جلوگیری کنند.
اگر آن قسمت از مغز، بسیار بزرگ و مهم باشد و پزشکان قادر به برداشت آن نباشند، از روشی به نام قطع نرم شانه چندگانه استفاده می‌کنند. در این‌جا جراح برش‌هایی را در مغز ایجاد می‌کند تا مسیر عصبی را مختل کند. این کار از انتشار تشنج به دیگر قسمت‌های مغز جلوگیری می‌کند.
پس از عمل جراحی، برخی افراد می‌توانند مصرف داروهای ضد تشنج را کم یا به طور کلی قطع کنند. هر عمل جراحی، خطراتی از جمله واکنش بد به بیهوشی، خونریزی و عفونت دارد. عمل جراحی مغز گاهی وقت‌ها می‌تواند باعث بروز تغییرات شناختی شود. در مورد خوبی‌ها و بدی‌های روش‌های مختلف با جراح خود صحبت کرده و قبل از گرفتن تصمیم نهایی، نظرات دیگر را نیز جویا شوید.
توصیه‌های رژیمی برای افراد مبتلا به صرع
رژیم غذایی کتوژنیک معمولا برای کودکان مبتلا به صرع توصیه می‌شود. این رژیم، کربوهیدرات کم و چربی زیاد دارد. این رژیم، بدن را مجبور می‌کند که از چربی به جای گلوکز برای انرژی استفاده کند که به این فرآیند کتوزیس می‌گویند.
این رژیم نیازمند تعادل میان چربی، کربوهیدرات و پروتئین است. به همین دلیل بهتر است که با یک متخصص تغذیه یا رژیم مشورت کنید. کودکانی که این رژیم غذایی را دارند باید تحت نظر پزشک باشند.
رژیم غذایی کتوژنیک برای همه مفید نیست. اما اگر به درستی دنبال شود، در کاهش تعداد تشنج‌ها موفق است. این رژیم برای برخی از انواع صرع بهتر عمل می‌کند.
برای افراد بزرگسال مبتلا به بیماری صرع ، رژیم اتکینز اصلاح شده را نیز توصیه می‌کنند. این رژیم نیزچربی بالا و میزان کنترل شده‌ای از کربوهیدرات دارد.
تقریبا نیمی از بزرگسالانی که رژیم اصلاح شده اتکینز را دنبال می‌کنند، تشنج کمتری را تجربه می‌کنند. نتایج را می‌توان در عرض چند ماه دید.
جون این رژیم‌ها فیبر کم و چربی زیاد دارند، یبوست یکی از عوارض آن‌ها به شمار می‌آید.
قبل از شروع یک رژیم غذایی جدید با پزشک مشورت کنید و دقت داشته باشید که مواد مغذی ضروری را دریافت کنید. در هر مورد، نخوردن غذاهای فرآوری شده می‌تواند به افزایش سلامتی شما کمک کند.
صرع در کودکان
صرع و رفتار: آیا ارتباطی میان این دو وجود دارد؟
کودکان مبتلا به بیماری صرع بیشتر از افراد غیر مبتلا مشکلات یادگیری و رفتاری دارند. گاهی وقت‌ها ارتباطی میان آن‌ها وجود دارد. اما این مشکلات همیشه به دلیل صرع به وجود نمی‌آیند.
حدود ۱۵ تا ۳۵ درصد کودکان با ناتوانی‌های ذهنی، بیماری صرع نیز دارند. معمولا این دو مورد، یک دلیل مشترک دارند.
برخی افراد چند دقیقه یا چند ساعت قبل از تشنج، تغییری در رفتار را تجربه می‌کنند. این می‌تواند به فعالیت‌های غیر طبیعی مغز قبل از تشنج مربوط باشد که عبارتند از:
- – بی توجهی
- – تحریک پذیری
- – بیش فعالی
- – پرخاشگری
کودکان مبتلا به بیماری صرع ممکن است شک و تردید را در زندگی خود تجربه کنند. تصور تشنج ناگهانی در برابر دوستان و همکلاسی‌ها می‌تواند استرس‌زا باشد. این احساسات می‌توانند باعث شوند که کودک رفتار نامناسب داشته یا از موقعیت‌های اجتماعی دوری کند.
اکثر کودکان در طول زمان، سازگاری را یاد می‌گیرند. اما برای بقیه آن‌ها، عملکرد اجتماعی نادرست تا بزرگسالی نیز ادامه دارد. بین ۳۰ تا ۷۰ درصد افراد مبتلا به صرع، افسردگی، اضطراب یا هر دو را دارند.
داروهای ضد تشنج نیز می‌توانند بر رفتار تاثیر بگذارند. تغییر داروها یا تطبیق آن‌ها می‌تواند به این مسئله کمک کند.
مشکلات رفتاری را باید در جلسات دیدار با پزشک مطرح کرد. درمان به ماهیت مشکل ربط دارد.
ممکن است درمان فردی، درمان خانوادگی یا ملحق شدن به یک گروه حمایتی برای شما خوب بوده و به شما کمک کند.
زندگی با بیماری صرع : چیزهایی که انتظار می‌رود
صرع یک اختلال مزمن است که می‌تواند بخش‌های زیادی از زندگی را تحت تاثیر قرار دهد.
قوانین در ایالت‌های مختلف، متفاوت هستند اما اگر تشنج‌های شما کنترل نشوند ممکن است اجازه رانندگی نداشته باشید.
چون شما نمی‌دانید که تشنج چه زمانی اتفاق می‌افتد، بسیاری از فعالیت‌های روزانه مانند رد شدن از یک خیابان شلوغ می‌توانند خطرناک باشند. این مشکلات می‌توانند باعث از دست رفتن استقلال شما شوند.
برخی از مشکلات دیگر صرع عبارتند از:
– خطر آسیب دائمی یا مرگ به دلیل تشنج‌های شدیدی که بیشتر از ۵ دقیقه طول بکشند ( بحران صرعی)
– خطر تشنج‌های مکرر بدون بازگشت هوشیاری در میان آن‌ها ( بحران صرعی)
– مرگ ناگهانی و بی دلیل در صرع که فقط حدود ۱ درصد افراد مبتلا به بیماری صرع را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
علاوه بر مراجعه منظم به پزشک و دنبال کردن برنامه درمان، برخی کارهای دیگری که می‌توانید برای رفع مشکل انجام دهید را در این‌جا آورده‌ایم:
– داشتن یک دفتر یادداشت برای تشنج‌ها که به تشخیص محرک‌های احتمالی کمک می‌کند و شما می‌توانید جلوی آن‌ها را بگیرید.
– پوشیدن دستبند پزشکی برای این‌که مردم بدانند در زمانی که دچار تشنج می‌شوید و نمی‌توانید صحبت کنید چه کاری باید انجام دهند.
– به افراد نزدیک خود درمورد تشنج و کارهایی که باید در مواقع اضطرار انجام دهند، آموزش بدهید.
– برای علائم افسردگی یا اضطراب از متخصص کمک بگیرید.
– به یک گروه حمایتی برای افراد دچار به اختلالات تشنج ملحق شوید.
– با داشتن رژیم غذایی متعادل و ورزش کافی، از سلامت خود مراقبت کنید.
آیا درمانی برای صرع وجود دارد؟
درمانی برای بیماری صرع وجود ندارد اما درمان زودهنگام می‌تواند تفاوت زیادی را ایجاد کند.
تشنج‌های کنترل نشده و طولانی می‌توانند باعث آسیب مغزی شوند. بیماری صرع خطر مرگ ناگهانی را نیز افزایش می‌دهد.
این وضعیت می‌تواند به خوبی کنترل شود. تشنج‌ها معمولا با دارو کنترل می‌شوند.
دو نوع عمل جراحی می‌توانند تشنج را کم کرده یا از بین ببرند. یک نوع که برش نام دارد شامل برداشتن بخشی از مغز که تشنج در آن‌جا شکل می‌گیرد می‌شود.
زمانی که ناحیه مغزی مسئول تشنج، بسیار حیاتی و بزرگ است و امکان برداشتن آن وجود ندارد، جراح، یک قطع ارتباط را ایجاد می‌کند. این کار شامل اختلال در مسیر عصب با ایجاد برش‌هایی در مغز می‌شود. این کار مانع از انتشار تشنج به دیگر بخش‌های مغز می‌شود.
تحقیقات اخیر دریافتند که ۸۱ درصد افراد مبتلا به بیماری صرع شدید، شش ماه پس از عمل جراحی به طور کلی از صرع یا از تشنج خلاص شدند. پس از ۱۰ سال، ۷۲ درصد از آن‌ها به طور کامل از صرع یا از تشنج رهایی یافته بودند.
تحقیقات زیادی درمورد دلایل و درمان‌های احتمالی صرع در حال انجام است.
اگرچه در حال حاضر درمانی برای آن وجود ندارد اما درمان درست می‌تواند باعث بهبودی قابل توجه مشکل شما و کیفیت زندگی‌تان شود.
حقایق و آمار درباره بیماری صرع
۶۵ میلیون نفر در دنیا به صرع دچارند که ۳ میلیون نفر آن‌ها در ایالات متحده آمریکا زندگی می‌کنند و هر ساله ۱۵۰۰۰۰ مورد صرع تشخیص داده می‌شود.
حدود ۵۰۰ ژن به بیماری صرع ربط دارند. برای اکثر افراد، خطر ابتلا به صرع تا قبل از ۲۰ سالگی حدود ۱ درد است. داشتن والدینی با صرع ژنتیکی این احتمال را تا ۲ یا ۵ درد افزایش می‌دهد.
برای افراد بالای ۳۵ سال، یک دلیل اصلی صرع، سکته است. برای ۶ نفر از هر ۱۰ نفر، دلیل تشنج قابل تشخیص نیست.
بین ۱۵ تا ۳۰ درصد کودکان با ناتوانی‌های ذهنی، صرع دارند. بین ۳۰ تا ۷۰ درصد افراد مبتلا به بیماری صرع ، افسردگی، اضطراب یا هر دو را دارند.
مرگ ناگهانی و بی دلیل در حدود ۱ درصد از افراد مبتلا به صرع اتفاق می‌افتد.
بین ۶۰ تا ۷۰ درصد افراد مبتلا به صرع، به اولین داروی ضد صرعی که امتحان می‌کنند پاسخ مثبت می‌دهند. حدود ۵۰ درصد می‌توانند پس از دو تا پنج سال بدون تشنج، مصرف دارو را متوقف کنند.
یک سوم افراد مبتلا به صرع، تشنج‌های غیر قابل کنترل دارند زیرا درمانی پیدا نکرده‌اند. بیش از نیمی از افراد مبتلا به صرع که به دارو پاسخ نمی‌دهند، با رژیم غذایی کتوژنیک بهبود می‌یابند. نیمی از بزرگسالانی که رژیم غذایی اتکینز را دنبال می‌کنند، تشنج‌های کمتری دارند.