اگر شما هم درباره تفاوت بین اتریوم و بیت کوین کنجکاو هستید این مقالع مخصوص شما است! همانطور که می دانید اتریوم یک توکن تراکنشی است که عملیات شبکه اتریوم را تسهیل می‌کند. تمام برنامه‌ها و خدمات مرتبط با شبکه‌ی اتریوم نیازمند توان کامپیوتری و محاسباتی است (و این توان محاسباتی رایگان نیست). اتر یک روش پرداخت برای افراد حاضر در شبکه است تا عملیات مورد نظرشان بر روی شبکه اجرا شود.
با این‌که اتر را می‌توان به عنوان رمز ارز شبکه‌ی اتریوم تلقی کرد، به صورت استعاری باید گفت، اتر بیشتر مانند یک ”سوخت” برای این شبکه عمل می‌کند. اتر تمام تراکنش‌های موجود در شبکه را ردیابی و تسهیل می‌کند. این فرایند به طرز قابل توجهی با کارکردهای یک ارز رمزنگاری شده‌ی استاندارد متفاوت است. هر چند، اتر دارای برخی ویژگی‌هایی است که آن را به سایر رمز ارزها، از جمله بیت کوین، شبیه می‌کند.
اتر یک توکن معاملاتی یا تراکنشی است که عملیات شبکه‌ی اتریوم را تسهیل می‌کند.
با این‌که اتر را می‌توان به عنوان یک ارز رمزنگاری شده برای شبکه‌ی اتریوم تلقی کرد، به زبان استعاری یا شاید دقیق‌تر، بتوان آن را به “سوخت” مورد نیاز برای کارکرد این شبکه تشبیه کرد.
فناوری اتریوم از توسعه‌ی بلاک چین به عنوان روشی جایگزین ذخیره‌سازی داده‌های مصرف‌کنندگان، از جمله سوابق مالی، توسط شرکت‌های اینترنتی ثالث استفاده می‌کند.
اتر از لحاظ سرمایه‌ی بازار به عنوان دومین ارز مجازی بزرگ دنیا شناخته می‌شود؛ بر اساس ارزش بازار، اتر پس از بیت کوین (BTC) در مقام دوم قرار دارد.
توسعه‌دهندگان اتریوم از ۲۰۱۷ تاکنون، تلاش‌های‌شان را برای تغییر این شبکه از سیستم اثبات کار (PoW) به سیستم اثبات سهام (PoS) آغاز کرده‌اند؛ این شبکه‌ی پایه‌ی جدید به عنوان اتریوم ۲ شناخته می‌شود و هنوز به طور کامل منتشر نشده است.
۱. اتر (ETH) چیست
فناوری اتریوم از توسعه‌ی بلاک چین به عنوان روشی جایگزین برای ذخیره‌سازی داده‌های مصرف‌کنندگان از جمله سوابق مالی، توسط شرکت‌های اینترنتی ثالث استفاده می‌کند. یک بلاک چین نوع منحصر به فردی از یک پایگاه داده است؛ داده‌ها در یک بلاک چین در بلاک‌هایی ذخیره می‌شوند که به ترتیب زمانی به صورت زنجیره به یکدیگر متصل هستند. بلاک چین از اساس به منظور ثبت تراکنش‌های بیت کوین کاربرد داشت. امروزه، بلاک چین به شالوده‌ی بیشتر ارزهای رمزنگاری شده‌ی مهم تبدیل شده است.
مدل اتریوم با هدف ایجاد شرایطی طراحی شده است که داده‌های شخصی مصرف‌کنندگان در برابر هک شدن آسیب‌پذیری کم‌تری داشته باشد؛ زیرا هیچ شرکتی به تنهایی آن‌ها را ذخیره نمی‌کند. اتر مانند سایر رمز ارزها، به عنوان وسیله‌ای برای مبادله (در صرافی‌ها) استفاده می‌شود. با وجود این، توکن اتر برخلاف سایر رمز ارزها، فقط برای یک هدف خاص قابل استفاده است: تسهیل محاسبه‌ی برنامه‌های غیرمتمرکز بر روی شبکه‌ی اتریوم. کاربران می‌توانند سایر رمز ارزها را با توکن‌های اتر مبادله کنند، ولی برای تامین توان محاسباتی (کامپیوتری) جهت تراکنش‌های اتریوم، هیچ یک از سایر رمز ارزها با اتر قابل جایگزینی نیست.
شبکه‌ی اتریوم از ساخت و اجرای اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز دیجیتالی – مشهور به dapps – برای مصرف تجاری و شخصی پشتیبانی می‌کند. هزینه‌های منابع محاسباتی مورد نیاز برای اجرای این عملیات به وسیله‌ی توکن‌های اتر ردیابی و پرداخت می‌شوند.
توسعه‌دهندگانی که اپلیکیشن‌های اتریوم را درست می‌کنند مجبور هستند مبالغی را به میزبان پرداخت کنند و این اپلیکیشن‌ها را بر روی شبکه‌ی اتریوم اجرا کنند، و کاربرانی که از این اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کنند نیز ممکن است مجبور باشند بابت استفاده از آن‌ها پول پرداخت کنند. اتر به عنوان ابزاری برای فراهم کردن امکان چنین پرداخت‌هایی عمل می‌کند.
توسعه‌دهندگانی که برای ساخت اپلیکیشن‌های‌شان از حداقل منابع شبکه استفاده می‌کنند، در مقایسه با توسعه‌دهندگانی که اپلیکیشن‌های‌شان به منابع زیادی نیاز دارند، توکن‌های اتر کم‌تری پرداخت خواهند کرد. همانطور که یک موتور ناکارآمد به سوخت بیش‌تری نیاز دارد – و یک موتور کارآمد سوخت کم‌تری مصرف می‌کند – اپلیکیشن‌هایی که نیازمند داده‌های زیادی هستند، برای پردازش تراکنش‌ها به اتر بیش‌تری نیاز خواهند داشت. هر چه یک اپلیکیشن به توان محاسباتی (کامپیوتری) و زمان بیش‌تری نیاز داشته باشد، کارمزد اتر مورد نیاز برای تکمیل یک فرایند برای آن بیشتر خواهد شد.
۲. تفاوت اتر و بیت کوین
اتر از لحاظ سرمایه‌ی بازار به عنوان دومین ارز مجازی بزرگ دنیا شناخته می‌شود. اتر بر اساس ارزش بازار نیز پس از بیت کوین (BTC) در مقام دوم قرار دارد. بیت کوین برای نخستین بار در ۳ ژانویه‌ی ۲۰۰۹ منتشر شد، در حالی که بیت کوین زنده‌ی اتریوم در ۳۰ جولای ۲۰۱۵ راه‌اندازی شد. بر خلاف بیت کوین، تعداد کل توکن‌های اتر دارای هیچ سقفی نیست – این رقم بر اساس تقاضای بازار دائما تغییر می‌کند و افزایش می‌یابد. در نتیجه، بلاک چین اتریوم به شکل قابل ملاحظه‌ای بزرگ‌تر از بلاک چین بیت کوین است، و پیش‌بینی می‌شود در آینده از بیت کوین پیشی بگیرد.
یکی دیگر از تفاوت‌های کلیدی میان این دو این است که همکاران بلاک چین اتریوم، برخلاف بلاک چین بیت کوین که صرفا یک دفتر کل برای حساب‌ها به شمار می‌رود، می‌توانند کدهای بیش‌تری را در تراکنش‌ها ایجاد کنند، و چیز جدیدی را به وجود بیاورند که با نام “قراردادهای هوشمند” شناخته می‌شود. بنابراین، تراکنش‌های موجود در شبکه‌ی اتریوم ممکن است حاوی کدهای قابل اجرا باشند، در حالی که داده‌های متصل به تراکنش‌های موجود در شبکه‌ی بیت کوین به طور کلی فقط برای ثبت سوابق کاربرد دارند.
هم‌چنین، مدت زمان مورد نیاز برای ایجاد یک بلاک جدید برای این دو ارز مجازی نیز با یکدیگر متفاوت است. یک بلاک جدید در بلاک چین اتریوم ظرف چند ثانیه تایید می‌شود، در حالی که برای تایید یک بلاک جدید برای بیت کوین به چند دقیقه زمان نیاز است. و از همه مهم‌تر، اهداف کلی این دو شبکه نیز با هم متفاوت هستند. بیت کوین، به عنوان یک سیستم پرداخت امن و غیر متمرکز همتا به همتا، به عنوان یک جایگزین برای ارزهای سنتی طراحی شد. پلتفرم اتریوم به منظور تسهیل قراردادها و اپلیکیشن‌ها به وجود آمد، و اتر به عنوان ابزاری به کار می‌رود که به وسیله‌ی آن، انجام این تراکنش‌ها ممکن می‌شود. اتر هرگز با هدف جایگزینی ارزهای سنتی یا قرار گرفتن در جایگاه سایر ارزهای مبادلاتی ایجاد نشد. بلکه هدف آن تسهیل و ایجاد درآمد در عملیات پلتفرم اتریوم است.
بر روی کاغذ، این دو فناوری نباید هیچ رقابتی با یکدیگر داشته باشند؛ در حقیقت، بلاک چین اتریوم از بیت کوین پشتیبانی می‌کند. بنابراین، در حالی که این دو از لحاظ کارکردی با یکدیگر رقابت نمی‌کنند – زیرا آن‌ها به دلایل متفاوت طراحی شده‌اند و پویایی داخلی متفاوتی دارند – هر دوی آن‌ها سرمایه‌های عظیمی را از سرمایه‌گذاران به سمت خود جلب کرده‌اند. بنابراین، این طور می‌توان گفت که این دو فناوری برای جذب دلارهای سرمایه‌گذاران با یکدیگر رقابت می‌کنند.
۳. برنامه‌هایی برای اتر
توسعه‌دهندگان اتریوم از ۲۰۱۷ تاکنون تلاش‌شان را برای تغییر این شبکه از سیستم گواه اثبات کار (PoW) به سیستم اثبات سهام (PoS) آغاز کرده‌اند. این شبکه‌ی پایه‌ی جدید اتریوم ۲ نام‌گذاری شده است. هدف از ارتقای شبکه به اتریوم ۲ ایجاد یک شبکه‌ی پایه‌ی سریع‌تر و امن‌تر بوده است. طرفداران این آپگرید یا ارتقای از پیش برنامه‌ریزی شده معتقدند، این نسخه‌ی جدید این امکان را فراهم می‌آورد که در هر ثانیه هزاران تراکنش بیشتر به شبکه اضافه شود.
در یک سیستم اثبات کار (PoW)، اصطلاحا “ماینرها” برای حل مسائل دشوار ریاضی به منظور اعتبارسنجی تراکنش‌ها از طریق کامپیوترهای‌شان با یکدیگر رقابت می‌کنند. شبکه‌ی اتریوم، با سیستم جدید اثبات سهام (PoS)، به منظور پردازش تمام تراکنش‌های جدید (به جای ماینرها) بر سهامدارانی تکیه می‌کند که هر یک از پیش، مقداری توکن اتر در اختیار دارند. یک سهامدار به منظور اعتبارسنجی یک تراکنش در شبکه‌ی اتریوم ۲ باید توکن‌های اتر خود را به یک کیف پول رمز ارز واریز کند. این سهامداران به منظور واریز توکن‌های اتر خود در یک کیف پول باید از یک قرارداد هوشمند استفاده کنند (قراردادی در بلاک چین اتریوم که با استفاده از کدها به طور خودکار قابل اجرا است).
برخلاف سیستم اثبات کار (PoW)، سهامداران لازم نیست از مقدار قابل توجهی از توان محاسباتی (کامپیوتری) استفاده کنند، زیرا آن‌ها به صورت تصادفی انتخاب می‌شوند و با سایر ماینرها رقابت نمی‌کنند. لازم نیست سهامداران بلاک‌ها را استخراج کنند؛ در عوض، وقتی انتخاب می‌شوند، می‌توانند بلاک جدید ایجاد کنند، و وقتی انتخاب نمی‌شوند، به اعتبارسنجی بلاک‌های پیشنهاد شده می‌‌پردازند. این فرایند اعتبارسنجی “گواهی” نامیده می‌شود. به گفته‌ی وبسایت اتریوم، فرایند گواهی را می‌توانید این گونه تصور کنید که مثلا می‌گویید “این بلاک از نظر من درست و معتبر است.” شرکت‌کنندگان در این فرایند می‌توانند بابت پیشنهاد بلاک‌های جدید و هم‌چنین، گواهی اعتبار بلاک‌های مشاهده شده پاداش دریافت کنند.
بنیانگذار اتریوم، ویتالیک بوترین، در ۲ دسامبر ۲۰۲۰، نقشه‌ی راهی را برای انتشار اتریوم ۲ ارائه داد. با این‌که نخستین بلاک از بلاک چین جدید اتریوم در اول دسامبر ۲۰۲۰ ایجاد شد، این نقشه‌ی راه به طور واضح نشان داد، پیاده‌سازی کامل اتریوم زمان بیش‌تری طول خواهد کشید. حتی اگر این پلتفرم به طور رسمی به نسخه‌ی ۲ تغییر کند، هم‌چنان بر توان محاسباتی (کامپیوتری) ماینرها وابسته است.