میگو پرورشی بیشترین تجارت را در میان غذاهای دریایی در دنیا دارد و متقاضیان زیادی در تمام قاره های جهان خواستار مصرف آن هستند اما این تقاضای زیاد باعث سوءاستفاده‌های محیطی و انسانی زیادی در صید، پرورش و فرآوری میگو شده است. ما معمولا اطلاعات خیلی کمی در مورد میگویی که می‌خریم و ارزش تغذیه‌ای میگو داریم که این مسئله امروزه بیشتر اهمیت پیدا کرده است چرا که میگو تحت تاثیر مسائل زیادی از جمله بیماری، استفاده از آنتی بیوتیک و عوامل محیطی است.

آیا میگو سالم است؟

چون میگو به محبوب‌ترین غذای دریایی در ایالات متحده تبدیل شده است روش‌های تولید انبوه آن گسترش یافته است. به جای صید میگو از دریا، مقادیر زیادی از میگو در حوضچه‌هایی که ترکیبی از آب اقیانوس و آب تازه بوده و در کنار سواحل کشورهایی مانند تایلند، اندونزی و اکوادور  قرار دارند، پرورش می‌یابند. این میگوها را معمولا پرورشی می‌گویند اما مسئله ترسناک این است که آن‌ها تحت شرایط ناسالم تولید می‌شوند.

تحقیات نشان می‌دهد که خوردن ماهی‌هایی که در خارج از کشور پرورش یافته‌اند به مشکلات جدی مانند آسیب های عصبی، آلرژی‌ها و دیگر عفونت‌ها و بیماری‌ها منجر می‌شوند. این بیماری‌ها ممکن است از مصرف میگوهای آلوده با باقی مانده آفت کش‌ها، آنتی بیوتیک‌ها یا عوامل بیماری‌زای مقاوم در برابر آنتی بیوتیک مانند ای.کولای به وجود ‌آیند.

مطلب مرتبط: خواص میگو: ۳۳ برترین فواید میگو برای سلامتی+مضرات و طرز مصرف

نقاط ضعف میگو پرورشی وارداتی

۱. ۹۰ درصد میگویی که می‌خوریم وارداتی است (اما ما نمی‌دانیم)

در سرتاسر دنیا بیشترین میگویی که مصرف می شود وارداتی است که تایلند اولین صادرکننده بوده و پس از آن اکوادور، اندونزی، چین، مکزیک و ویتنام می‌آیند. ما چیزی درمورد محل پرورش میگو نمی‌دانیم و حدود ۵۰ درصد میگوهایی که در فروشگاه یافت می‌شوند برچسب ندارند زیرا فراوری شده و به ترکیبات دریایی اضافه شده است. بنابراین ما نمی‌دانیم میگویی که سفارش می‌دهیم تولید شده است یا تازه و یا پرورشی است.

۲. مزارع میگو پرورشی تحت شرایط نامناسبی اداره می‌شوند

مسئولین مزارع میگو برای صادرات مقادیر زیاد میگو، حوضچه‌های خود را برای تولید ۴۰۰۵۰ کیلوگرم میگو در هر جریب آماده می‌کنند.  برای مقایسه، مزارع سنتی میگو در هر جریب، حدود ۲۰۰ کیلوگرم میگو می‌دهند. چون آب پر از میگو می‌شود، خیلی سریع با فضولات آلوده می‌شود که می‌تواند باعث بیماری میگو و ایجاد انگل در آن شود.

برای حل این مسئله، پرورش دهندگان میگو در آسیا و آمریکای جنوبی یا مرکزی مقادیر زیادی آنتی بیوتیک، ضد عفونی کننده و آفت کش استفاده می‌کنند که در مزارع میگوی ایالات متحده غیر قانونی محسوب می‌شوند. این وضعیت آن‌قدر بد می‌شود که گزارش‌ها شکست ۷۰ تا ۸۰ درصدی را در پرورش میگو نشان می‌دهند. بیماری میگو به یک نگرانی برای پرورش دهندگان میگو تبدیل شده است و در نتیجه پرورش دهندگان بیشتر از مواد شیمیایی استفاده می‌کنند که منابع مستقیم آلودگی محیط و میگو محسوب می‌شوند.

مطلب مرتبط: طرز تهیه میگو پلو: ۴ دستور تهیه پلو میگو بسیار خوشمزه و خوش عطر

۳. میگو پرورشی معمولا به خوبی عرضه و ارائه نمی‌شود

بر اساس مطالعه‌ اوشنا در ۲۰۱۴، میگو معمولا به درستی ارائه نمی‌شود و مصرف کنندگان اطلاعات درستی را درباره نوع میگو یا این‌که وحشی است یا پرورشی دریافت نمی‌کنند. محققان دریافتند که ۳۰ درصد ۱۴۳ محصولات میگو که از ۱۱۱ فروشنده در کشور آزمایش شدند، به درستی ارائه نشده بودند و ۳۵ درصد  از آن ۱۱۱ فروشنده، این میگوها را فروخته بودند. از بین ۷۰ رستورانی که بررسی شدند، ۳۱ درصد محصولات را فروخته بودند و همچنین ۴۱ درصد از ۱۴ فروشگاه نیز این محصولات را به فروش رسانده بودند. قسمت‌های مهم مطالعه را در این‌جا آورده‌ایم:

– رایج‌ترین گونه، میگوی پاسفید پرورشی بود که به عنوان میگوی وحشی و میگوی خلیج فروخته شده بودند.

– فقط نیمی از نمونه‌هایی که نام میگو روی آن‌ها بود، گونه وحشی میگو بودند.

– شهر نیویورک، بیشترین حد ارائه نادرست میگو را داشت که میزان آن ۴۳ درصد بود. محصولات آمده از واشنگتن و خلیج مکزیک، در یک سوم موارد به درستی ارائه نشده بودند. در پورتلند فقط ۵ درصد محصولات به شکل نادرست ارائه شده بودند که کمترین درصد را در میان مناطق بازرسی شده را داشت.

– به طور کلی ۳۰ درصد محصولات میگوی موجود در فروشگاه‌ها که بررسی شدند، اطلاعاتی درمورد کشور مبدا نداشتند، ۲۹ درصد آن‌ها فاقد اطلاعاتی درمورد پرورشی یا وحشی بودن میگو بودند و یک پنجم آن‌ها هیچ چیزی نداشتند که فهمیدن موارد تغذیه‌ای میگو را سخت می‌کرد.

– بیشتر منوهای رستوران‌های مورد مطالعه، اطلاعاتی درمورد نوع میگو، خاستگاه آن، پرورشی یا وحشی بودن آن ارائه نداده بودند.

۴. میگو پرورشی حاوی آنتی بیوتیک و مواد شیمیایی غیر قانونی است

بیشتر میگو پرورشی وارداتی از جاهایی بدون محدودیت بر آلاینده‌های غیرقانونی مانند دی‌اکسین‌ها، PCB و دیگر مواد شیمیایی می‌آیند. برای نابودی باکتری‌های بیماری‌زا که به مزارع میگو حمله می‌کنند، روزانه به میگوها آنتی بیوتیک داده می‌شود. رایج‌ترین آنتی بیوتیک‌ها شامل اکسی تتراسایکلین و سیپروفلوکساسین می‌شوند که هر دوی آن‌ها برای درمان عفونت‌های انسانی به کار می‌روند و می‌توانند خطر باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک را افزایش دهند.

مطالعه‌ای که در ۲۰۰۴ در Marine Pollution Bulletin چاپ شد شامل تحقیقاتی بر باقی مانده‌های تری متوپریم، سولفامتوکسازول، نورفلوکساسین و اکسولینیک اسید می‌شد که بر آب و گل حوضچه‌های میگو در مناطق مانگرو در شمال و جنوب ویتنام انجام شدند. داده‌ها نشان داد که این آنتی بیوتیک‌ها در تمام نمونه‌ها در حوضچه‌های میگو و کانال‌های اطراف یافت شدند.

مطالعه‌ای که در ۲۰۱۵ در مجله مواد خطرناک به چاپ رسید، دریافت که ۴۷ آنتی بیوتیک در میگوهای خریداری شده (همچنین ماهی سالمون، کت فیش، قزل آلا و تیلاپیا) در ایالات متحده وجود دارد.

غذاهای دریایی پرورشی میزان زیادی مواد شیمیایی و آلاینده دارند که برای سلامت انسان خطرناک هستند. مواد شیمیایی رایج که در مزارع ماهی و میگو یافت می‌شوند عبارتند از:

– اورگانوفسفات‌ها

اورگانوفسفات‌ها حاوی کارباریل هستند و با از دست دادن حافظه و سردرد مرتبط بوده و برای سیستم عصبی سمی هستند. مطالعه‌ای که در Mount Sinai Journal of Medicine به چاپ رسید دریافت که اورگانوفسفات‌ها با سمیت در زنان باردار و مرگ جنین در ارتباط هستند.

مطلب مرتبط: انواع غذا با میگو: ۱۰ طرز تهیه میگو ساده اما واقعا لذیذ و جدید

– مالاشیت گرین

مالاشیت گرین یک عامل ضد قارچ است که بر تخم میگو استفاد می‌شود و در مطالعات انجام شده روی موش‌ها با ایجاد تومورهای سرطانی در ارتباط بوده است.

روتنون

روتنون برای کشتن ماهی‌هایی که قبلا در حوضچه بودند استفاده می‌شود. استنشاق روتنون می‌تواند باعث فلج تنفسی شود. مطالعه چاپ شده در Environmental Health Perspectives در ۲۰۱۱ دریافت که روتنون با پیشرفت علائم پارکینسون در موش‌ها ارتباط داشته است.

ترکیبات اورگانوتین

ترکیبات ارگانوتین توسط مزارع میگو به کار می‌رود تا به حوضچه‌ها شوک وارد کرده و قبل از پر کردن آن‌ها با میگو، نرم‌تن‌ها را بکشد. این مواد شیمیایی مانند استروژن عمل کرده و سیستم هورمونی را تغییر داده و مصرف کننده را در معرض چاقی قرار می‌دهد.

– تمام آفت کش‌ها – به غیر از یکی – که در دنیا برای تولید میگو به کار می‌روند در ایالات متحده آمریکا غیر قانونی هستند.  فقط شکل رقیق شده‌ای از فرمالدهید به نام فرمالین در مزارع میگوی ایالات متحده به کار می‌رود. مطالعات حیوانی نشان می‌دهند که فرمالین نیز یک ماده سرطان‌زا است.

مطلب مرتبط: خواص ماهی تن: ۲۰ فایده شگفت ‌انگیز ماهی تن برای سلامتی

۵. مزارع میگو در حال نابود کردن زمین هستند

مزارع میگو برای ماهی کشنده هستند. این‌ها از حدود ۱۴۰۰ گرم ماهی وحشی برای تولید میگو استفاده می‌کنند تا فقط ۴۵۰ گرم میگوی پرورشی تولید کنند که باعث از بین رفتن جمعیت ماهی‌ها می‌شود.

پرورش میگو برای زمین‌های ساحلی که برای درست کردن حوضچه‌های میگو به کار می‌روند نیز مضر است. بر اساس تحقیق که در ۲۰۰۱ در Environmental Management چاپ شد، حدود ۲.۵ میلیون تا ۳.۷۵ میلیون جریب از زمین‌های ساحلی به حوضچه‌های میگو تبدیل شده‌اند که دشت‌های نمکی، مناطق مانگرو، باتلاق‌ها و زمین‌ها زراعی را در برمی‌گیرد. تاثیر پرورش میگو، نابودی مانگروها و باتلاق‌های نمکی برای ساخت حوضچه است.

با استناد به  World Wildlife Fund، این مانگروها برای حیاط وحش و شیلات ساحلی حیاتی هستند و به عنوان بافر برای تاثیرات طوفان به کار می‌روند. از دست دادن آن‌ها تمام نواحی ساحلی را ناتوان کرده و بر جوامع ساحلی تاثیر می‌گذارد.

به طور متوسط، عملیات تولید زیاد میگو  فقط ۷ سال طول می‌کشد – قبل از این‌که سطح آلودگی و مواد بیماری‌زا در حوضچه به نقطه‌ای برسد که میگو دیگر نتواند زنده بماند. رها کردن حوضچه‌های میگو به دلیل بیماری یا کاهش سال به سال در تولید حوضچه است. مسئله مهم در این‌جا این است که مواد شیمیایی و دفعی حوضچه‌های پرورش معمولا به طور مستقیم به محیط طبیعی وارد می‌شوند و هیچ کاری برای آن انجام نمی‌شود – حتی درمورد بیماری میگو. این یک منبع مستقیم آلودگی برای خاک، رودخانه‌ا و زیستگاه ساحلی است.

۶. میگو حاوی زنو استروژن است

یکی از مواد نگهدارنده که برای میگو به کار می‌رود، ۴-هگزیل رزورسینول است که برای جلوگیری از تغییر رنگ میگو به کار می‌رود. تحقیقی که توسط جامعه شیمی آمریکا انجام شد دریافت که این ماده یک زنو استروژن است و به این معناست که تاثیرات استروژنی دارد و خطر سرطان سینه در زنان را بالا برده و میزان اسپرم مردان را کاهش می‌دهد.

مطالعه‌ای که در ۲۰۱۲ در Environmental Health چاپ شد دریافت که مواجهه محیطی با زنو استروژن‌ها با سرطان‌های سینه، ریه، کلیه، پانکراس و مغز ارتباط دارد. محققان دریافتند که ارتباط قابل توجهی میان مواجهه با زنو استروژن‌ها و افزایش خطر سرطان وجود دارد و آن‌ها اخلال گران غدد درون ریز و عوامل سرطان‌زا هستند.

۷. میگو با کار غیر اخلاقی ارتباط دارد

یکی از بررسی‌های اسوشیتد پرس، یک شبکه برده‌داری در تایلند که به پوست گرفتن میگو که در دنیا فروخته می‌شد مشغول بودند را کشف کرد. آن‌ها دریافتند که میگو توسط برده‌های دنیای مدرن پوست گرفته شده و به آمریکا، اروپا و آسیا می‌رسد. صدها عدد از انبارهای پوست‌گیری میگو در خیابان‌های مسکونی یا پشت دیوارهای یک شهر بندری در یک ساعتی بانکوک، بدون هیچ علامت و نشانه‌ای وجود داشتند.

اسوشیتد پرس دریافت که یک کارخانه تعدادی کارگر و مهاجر فراری را در انبارها به بردگی گرفته بود که حدود ۱۰۰-۵۰ نفر بودند و بسیاری از آن‌ها پشت درهای آن‌جا قفل می‌شدند. مدارک گمرک ایالات متحده نشان می‌دهد که میگو راه خود را به زنجیره عرضه در فروشگاه‌های بزرگ و کوچک و رستوران‌های این کشور پیدا می‌کند. گزارشگران اسوشیتد پرس به فروشگاه‌های ۵۰ ایالت رفتند و محصولات میگو که با کار اجباری تولید شده بودند را پیدا کردند.

مطلب مرتبط: حساسیت به ماهی: علائم، تشخیص و کنترل حساسیت نسبت به ماهی

۱. حقایق تغذیه‌ای میگوی وحشی

وقتی به حقایق تغذیه‌ای میگو نگاه می‌کنید، همه آن‌ها بد نیستند. میگو حاوی مقدار مناسبی پروتئین است، کالری پایینی دارد و دارای برخی ویتامین‌ها و مواد معدنی مانند نیاسین و سلنیوم نیز هست.

توجه به این نکته هم اهمیت دارد که میگو یکی از غذاهای سرشار از کلسترول در دنیاست. چهار تا پنج عدد میگو بیش از ۱۵۰ میلی‌گرم کلسترول دارد که ۵۰ درصد میزان مجاز روزانه برای شماست. اما تحقیات نشان می‌دهد که مصرف متعادل میگو تاثیر منفی بر کلسترول ما نمی‌گذارد.

یکی دیگر از موارد درباره میگو حتی میگوی وحشی این است که میگو ساکن عمق بوده و از انگل‌ها و پوست حیوانات مرده تغذیه می‌کند. این انگل‌ها وارد بدن شما می‌شوند – حتی زمانی که تازه‌ترین میگو را مصرف می‌کنید. هیچ پروتئین یا ویتامینی ارزش خطرات مصرف میگوی وحشی یا پرورشی را ندارد اما اگر می‌خواهید میگو بخورید، میگوی وحشی بهتر است.

۲. نحوه انتخاب میگو

پس از دانستن حقایقی درباره میگوی وحشی و پرورشی، مهم است که مصرف کنندگان درمورد نحوه انتخاب آن‌ها نیز چیزهایی یاد بگیرند. اوشنا در گزارش سال ۲۰۱۴ خود درمورد ارائه نامناسب میگو راهنمای زیر را اعلام کرد:

– از مصرف میگوی پرورشی بپرهیزید زیرا تاثیراتی بر سلامتی و محیط می‌گذارد.

– اگر میگوی پرورشی می‌خرید از خریدن میگوهایی که در شیلات‌های بدون کنترل گرفته می‌شوند بپرهیزید زیرا مقادیر بالایی فضولات و مواد دفعی دارند و یا با سوءاستفاده از حقوق انسان در ارتباط هستند.

چون بیشتر برچسب‌ها و منوها اطلاعات کافی درمورد میگو یا حقایق تغذیه‌ای آن نمی‌دهند، دنبال کردن موارد بالا کمی سخت می‌شود. به همین دلیل و چون میگو در عمق تغذیه می‌کند، پیشنهاد می‌کنیم که به طور کلی از خوردن میگو بپرهیزید. خطرات سلامتی و محیطی خوردن میگو بیشتر از خواص آن است. به جای میگو، سالمون وحشی که سرشار از اسیدهای چرب امگا ۳ بوده و خواص بسیاری برای سلامتی دارد بخورید.

۳. موارد نهایی در مورد میگو

تقاضای بالا برای میگو باعث سوء استفاده‌های محیطی و انسانی بسیاری در صید، پرورش و فراوری میگو شده است.

– میگو تحت تاثیر مشکلاتی مانند بیماری‌، استفاده از آنتی بیوتیک و عوامل محیطی قرار دارد.

– خوردن میگوی پرورشی خطرات زیادی دارد. ما نمی‌دانیم میگو از کجا آمده است (بیشتر آن از مزارع میگو می‌آید)، مواد شیمیایی و آنتی بیوتیک‌های غیر قانونی در مزارع میگو به کار می‌رود، میگو به درستی ارائه نمی‌شود، مزارع میگو به محیط آسیب می‌رسانند و در شرایط نامناسب کار می‌کنند.

– از نظر من بهتر است خوردن میگو را کاملا کنار گذاشته و خوراکی‌هایی که آسیب محیطی کمتری دارند مانند سالمون را انتخاب کنید.

---

ترجمه: تحریریه سایت کسب و کار بازده – مژگان گوران

منبع:draxe

ارزش غذایی میگو: ۱۰ نکته درباره میگو وحشی و میگو پرورشی وارداتی

---