اوتیسم طیفی از اختلالاتی است که به طور نزدیک با یکدیگر در ارتباط هستند و علائمی مشترک دارند. اختلال طیف اوتیسم در کودکان خردسال و نوزادان ظاهر می‌شود، و باعث تاخیر در پیشرفت بسیاری از حوزه‌ها از جمله یادگیری تکلم، بازی، و تعامل با دیگران می‌شود. در این نوشتار با ما همراه باشید تا نکات مهمی درباره اختلال طیف اوتیسم در کودکان بدانید.

۱. اختلال طیف اوتیسم

همانطور که گفتیم بیماری اوتیسم دارای گونه‌ها یا طیف گسترده‌ای از رفتارها و شدت علائم است. به همین خاطر به این بیماری “‌ اختلال طیف اوتیسم‌”‌ گفته می‌شود. برخی از کودکان ممکن است به گونه‌های خفیف‌تری از این اختلال مبتلا باشند؛ به این وضعیت اختلال اوتیسم با عملکرد بالا گفته می‌شود. در حالی‌که سایر کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است علائم شدیدتری از جمله سکوت (یا گنگی) و عصبانیت مکرر را از خود بروز دهند؛ از این رو، به این وضعیت اختلال اوتیسم با عملکرد پایین گفته می‌شود.

برخی از متخصصان معتقدند سایر اختلالات، نظیر سندرم آسپرگر که پیش‌تر به عنوان وضعیتی متفاوت با اوتیسم شناخته می‌شود، اکنون باید جز اختلال طیف اوتیسم دسته‌بندی شود.

اختلال طیف اوتیسم شامل وضعیت‌هایی است که پیش‌تر به عنوان وضعیت‌هایی جدا از اوتیسم شناخته می‌شدند – نظیر سندرم آسپرگر، اختلال انسجام‌گسیختگی کودکی، و شکل نامشخصی از اختلال‌های فراگیر رشد. برخی از آدم‌ها هم‌چنان از اصطلاح “‌سندرم آسپرگر‌”‌ استفاده می‌کنند؛ ولی این وضعیت عموما انتهای خفیفی از طیف اوتیسم است.

۲. علائم اوتیسم در کودک

نشانه ‌ها و علائم اوتیسم در کودکان درست مانند تاثیرات آن،بسیار گسترده هستند. برخی کودکان مبتلا به اوتیسم فقط دارای اختلالاتی خفیف هستند؛ در حالی‌که سایر مبتلایان به اوتیسم موانعی بیش‌تر پیش روی‌شان مشاهده می‌کنند.

‏با وجود این، هر کودک مبتلا به طیف اوتیسم، دست‌کم در سه حوزه‌ی زیر تا حدودی دارای مشکل است:

الف. برقراری ارتباط کلامی و غیر کلامی
ب. پیوند با دیگران و دنیای اطراف‌شان
پ. انعطاف‌پذیری در تفکر و رفتار

علائم اوتیسم در کودک مبتلا به این اختلال معمولا در سنین اولیه ظاهر می‌شوند – به خصوص، این علائم در سنین ۲ الی ۳ قابل مشاهده هستند.

سازمان‌های مختلفی در خصوص پژوهش‌ها و ارائه‌ی راه‌حل‌هایی برای کمک به بیماران مبتلا به اوتیسم فعالیت می‌کنند. این سازمان‌ها اطلاعات ارزشمندی را برای والدین و مراقبت کنندگان از این بیماران جمع‌آوری، و به افزایش سطح آگاهی آن‌ها کمک شایانی کرده‌اند. در ادامه‌ی این بخش، به بیان اطلاعات مرتبط با یکی از این سازمان‌ها می‌پردازیم:

“‌اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) به دامنه‌ی گسترده‌ای از وضعیت‌هایی گفته می‌شود که با چالش‌هایی در خصوص مهارت‌های اجتماعی، رفتارهای مکرر، و برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی همراه هستند. به گفته‌ی مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ایالات متحده، تخمین زده می‌شود امروزه از هر ۵۹ کودک در کشور آمریکا ۱ نفر به اوتیسم مبتلا باشد. ما می‌دانیم یک نوع اوتیسم وجود ندارد، بلکه این وضعیت شامل انواع و زیرمجموعه‌های فراوانی است که بیش‌تر آن‌ها تحت تاثیر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی قرار دارند.

از آن‌جا که اوتیسم یک اختلال طیفی است، هر یک از بیماران مبتلا به اوتیسم ممکن است مجموعه‌ای مجزا از توانایی‌ها و چالش‌ها در زندگی‌شان داشته باشند. نحوه‌ی یادگیری، تفکر، و حل مشکلات توسط بیماران مبتلا به اوتیسم می‌تواند در محدوده‌ای از مهارت‌های بالا تا شدیدترین چالش‌ها متغیر باشد. برخی از آدم‌های مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در زندگی روزمره‌شان به کمک و پشتیبانی زیاد نیاز داشته باشند؛ در حالی‌که برخی دیگر نیازمند پشتیبانی کم‌تری هستند، و در برخی موارد نیز می‌توانند به صورت کاملا مستقل به زندگی‌شان ادامه دهند.‌”‌

۳. فرایند تشخیص و درمان اوتیسم

درباره‌ی علت‌های بروز اوتیسم و بهترین روش جهت درمان آن، میان پزشکان، والدین، و متخصصان اختلاف نظر وجود دارد. با وجود این، همه‌ی آدم‌ها در مورد یک حقیقت با هم اتفاق نظر دارند: مداخله‌ی زود هنگام و ویژه می‌تواند کارساز باشد.

فرایند تشخیص و درمان اوتیسم شامل یک روش کلی و استاندارد نیست. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. برای تشخیص این وضعیت از یک فرایند سنجش و ارزیابی کلی رفتارها و میزان رشد بیمار استفاده می‌شود. درمان نیز می‌تواند شامل انواع مختلفی از روش‌ها از جمله کار درمانی، بازی درمانی، گفتار درمانی، و غیره باشد. فرایند درمان به مشکلات شناسایی شده در روند رشد و رفتارهای مشکل‌ساز کودکان مبتلا به اوتیسم بستگی دارد.

۴. داستان کیت دختر مبتلا به اوتیسم

دختری به نام کیت، در حدود ۱۲ ماهگی‌اش، نشانه‌ای از تاخیر در رشد را از خود بروز داده بود. این کودک، تا این سن، هنوز هیچ کلمه‌ای یاد نگرفته بود، و به نظر می‌رسید تعاملات اجتماعی‌اش با سایر کودکان هم‌سن خود متفاوت است. کیت به طور کلی با هیچ کس، حتی والدین‌اش، تماس چشمی برقرار نمی‌کرد. وی به ندرت لبخند می‌زد و علاقه‌ای به تعامل با دیگران نشان نمی‌داد. در حدود ۲ سالگی، والدین کیت متوجه شدند این دختر از بقیه‌ی آدم‌ها دوری می‌کند و در دنیای خودش غرق است. در این سن، کیت فقط پاسخ‌های یک کلمه‌ای یاد گرفته بود و دایره‌ی لغات‌اش نیز تنها به چند کلمه محدود می‌شد.

کیت در هنگام بازی فقط به یک شی تمرکز می‌کرد. مثلا در یک دوره، کیت فقط با یک طبل اسباب‌بازی سرگرم بود و هیچ تمایلی برای بازی کردن یا حتی به دست گرفتن سایر اسباب‌بازی‌ها نشان نمی‌داد. وی این طبل را با خود به همه جا می‌برد و فقط بر این شی تمرکز داشت.

کیت غالبا بدون هیچ دلیل قابل توضیحی به طرفین خود تاب می‌خورد. این رفتار هر روز در کیت بیش‌تر می‌شد – به خصوص اگر در کارهای روزانه‌اش کمی تغییر به وجود می‌آمد. اگر وقت خواب‌ نیمروزی‌اش یک ساعت دیرتر می‌شد یا طبق برنامه‌ی روزانه به مهدکودک نمی‌رفت، به شدت ناراحت می‌شد و همه چیز را به هم می‌ریخت. سپس، وی ساعت‌ها به تاب خوردن به طرفین مشغول می‌شد. اثرات خشم و عصبانیت برای ساعت‌ها در وی باقی می‌ماندند – در حالی‌که بیش‌تر کودکان معمولا پس از پنج دقیقه عصبانیت‌شان را فراموش می‌کنند.

کیت از تعاملات انسانی جدا مانده بود، به همین خاطر نیز والدین این کودک تصمیم گرفتند وی را در دو سالگی برای ارزیابی احتمال ابتلا به اوتیسم نزد متخصص ببرند. این کودک به اختلال طیف اوتیسم مبتلا بود. والدین کیت تصمیم عاقلانه‌ای گرفته بودند که فرزندشان را به سرعت تحت ارزیابی قرار دهند؛ زیرا در این سن، آن‌ها قادر هستند وضعیت رشد کودک‌شان را با استفاده از روش‌های درمانی و مداخلات زودهنگام بهبود ببخشند.

ترجمه: تحریریه سایت کسب و کار بازده – امیر رضا مصطفایی

منبع: lifehack

۴ نکته مهم درباره اختلال طیف اوتیسم در کودکان